به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
هر نقش که دست عقل بندد
جز نقش نگار خوش نباشد
«حافظ»
(تَ یِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- ناخالص کردن مسکوک.
۲- کوچک کردن.
۳- مردود گردانیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) زینت دادن، زیور کردن.
(تَ) (اِ.) تپانچه، سیلی.
(تَ بُ) [ ع. ] (مص ل.) پیشی گرفتن بر یکدیگر.
(تَ رُ) [ ع. ] (مص ل.) شتافتن، سرعت گرفتن.
(تَ فُ) [ ع. ] (مص ل.) فرود آمدن.
(تَ قُ) (مص ل.) سقوط کردن، فروافتادن.
(تَ لُ) [ ع. ] (مص م.) صلح کردن، با هم سازش کردن.
(تَ مُ) [ ع. ] (مص ل.) آسان گرفتن، مدارا کردن.
(تَ مُ) [ ع. ] (مص ل.) از همدیگر خبر شنیدن.
(تَ هُ) [ ع. ] (مص ل.) سهل گرفتن بر یکدیگر.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) برابر شدن با هم.
(تَ یُ) [ ع. ] (مص م.) روان کردن.
(تَ سَ بُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- سبب شدن.
۲- سبب جستن، راه جستن.
۳- زحمت کشیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) سبب ساختن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) خدا را به پاکی یاد کردن.
۲- سبحان الله گفتن.
۳- (اِ.) در فارسی دانه‌های به رشته کشیده شده‌ای که هنگام ذکر و دعا در دست گیرند.
(~. گُ تَ) [ ع - فا. ] (مص م.) نیایش خدای را کردن.
(~.) [ ع. ] (اِ.) جِ تسبیح. ؛ ~اربعه عبارت سبحان الله والحمدلله و لا اله الا الله و اللهاکبر که در رکعت‌های سوم و چهارم نماز معمولاً سه مرتبه قبل از رکوع خوانده می‌شود.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به هفت بخش در آوردن چیزی را، بر هفت رکن تقسیم کردن، هفت جزء کردن چیزی را.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) نوعی از تصرفات و زحافات است در عروض و آن افزودن حرفی ساکن است بر سببی که به آخر جزو افتد چنان که در «فاعلاتن»، «فاعلاتان» می‌شود.
