به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
طیره جلوه طوبی قد چون سرو تو شد
غیرت خلد برین ساحت بستان تو باد
«حافظ»
(تَ بَ) (ص. اِ.) تباه.
(تَ) (اِ.)
۱- طبل کوچک.
۲- دف، دایره.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) باب باب کردن کتاب و نوشته، تقسیم کردن کتاب به فصول.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- خاموش کردن، زبان بند کردن.
۲- زدن کسی را به شمشیر و چوب دستی.
۳- پیش آمدن کسی را به مکروه.
۴- غلبه کردن به حجت.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) زود برخاستن، پگاه برخاستن.
(تِ) [ ع. ] (مص ل.) روشن کردن، آشکار ساختن معنی.
(تَ رِ) (اِ.) دهل، کوس، طبل دو سر.
(~. زَ) (ص فا.) نوازنده تبیره.
(تَ بَ یُّ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) بجای آوردن، شناختن.
۲- هویدا شدن، پیدا گشتن.
۳- (مص م.) پیدا کردن، آشکار کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- سفید کردن.
۲- پاکنویس کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بیان کردن.
۲- روشن کردن، توضیح.
(تَ بُ) [ ع. ] (مص ل.) پیاپی شدن.
(تُ چَ) (اِ.) نوعی تیر که پیکان ویژه‌ای دارد.
(تَ تَ بُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- در پی رفتن، جستجو کردن.
۲- تحقیق کردن.
(تَ رَ) (اِ.) = تتره: شوخی، مسخرگی.
(تُ یا تَ) (اِ.) سماق.
(تُ تُ) (اِ.) چادر، پرده بزرگ.
(تُ) [ تر. ] (اِ.) نوعی آش که با آرد گندم می‌پزند.
(تَ تِ مِّ) [ ع. تتمه ] (اِ.) باقی مانده از چیزی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- خشک کردن گوشت پاره پاره.
۲- خشک کردن خرما.
