به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
یک نعره مستانه ز جایی نشنیدیم
ویران شود این شهر که میخوانه ندارد
«ناشناس»
(اِ.) سگ شکاری.
(ص.)
۱- عرب، عربی.
۲- زبان عربی.
(نِ) (اِ.) شلاق، تسمه چرمی که با آن چهارپایان را هنگام تاختن بزنند.
(دَ)
۱- (مص ل.) تاختن، دویدن.
۲- حمله کردن.
۳- (مص م.) دوانیدن.
(اِ. ص.) تازی، عرب.
(اِ.)
۱- اضطراب، بی تابی.
۲- اندوه.
(ص.) بی مو، سر تاس.
(اِ.)
۱- مکعبی کوچک دارای شش سطح که روی هر سطح تعدادی نقطه وجود دارد. به تعداد عددی که تاس نشان می‌دهد، مهره را در بازی نرد، حرکت می‌دهند.
۲- کاسه مسی، بادیه.
(ص فا.) دعانویس.
(دَ) (مص م.) خفه کردن، بی تابی کردن.
(س ِ) [ ع. ] (اِ.) نهم.
(س ِ) (اِ.)
۱- اندوه، ملالت.
۲- اضطراب، بی تابی.
۳- ویار، میل شدید به خوردن بعضی از میوه‌ها یا خوراکی‌ها که بیشتر به خانم‌های آبستن دست می‌دهد.
(~.) (اِمص.) نفس زدن پیاپی انسان و حیوان از کثرت گرما یا تلاش.
[ ع. ] (اِ.) روز نهم ماه محرم.
(دَ) (مص ل.)
۱- اندوهناک شدن.
۲- بی قرار شدن.
۳- ویار کردن.
(اِ.)
۱- کک و مک.
۲- ماه گرفتگی.
[ تر. ] (اِ.)
۱- یار، دوست.
۲- در فارسی پسوندی است که در آخر برخی واژه‌ها معنای «هم» می‌دهد. مانند: خیلتاش = همقطار.
(شَ) (ص.)
۱- چابک، چالاک.
۲- ماست چکیده.
(کِ) (اِ.) نک زگیل.
(اِ.) درختی با برگ‌های مثلثی شکل و گل‌های خوشه‌ای.
