به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زان که چو گردی ز میان برخیزم
«حافظ»
(حامص.)
۱- تیرگی، سیاهی.
۲- گرفتگی چهره در اثر خشم یا اندوه.
۳- جهل، نادانی، بی خبری.
۴- آشفتگی.
(اِ.)
۱- امرد، مخنث.
۲- فرومایه، سفله.
۳- محبوب، معشوق.
(ص فا.) در ترکیب معنای «تازنده» می‌دهد: پیشتاز، اسب تاز.
۱ - (ص فا.) در حال تاختن.
۲- (ق.) به تاخت، باسرعت.
(دَ) (مص م.) دواندن، تاختن.
(دِ) (ص مف.) دوانیده، دوانده.
(نِ) (اِ.) شلاق، تازیانه.
(دَ) (مص م.) دواندن، دوانیدن.
(حامص.) بچه بازی، غلامبارگی.
(زَ دِ) (ص فا.)
۱- دونده، تندرو.
۲- دواننده.
(زَ) (اِ.) ستونی از گچ و سنگ که زیر سقف خانه می‌زنند.
(زِ)
۱- (ص.) نو، جدید.
۲- مجازاً خرم، شاداب.
۳- بدیع.
۴- (ق.) اخیر، اخیراً. ؛~به دوران رسیده کنایه از: کسی که تازه به مقامی رسیده و خود را گم کرده، ندید بدید، نوکیسه.
(~. بَ) (اِمر.)
۱- گل نوشکفته.
۲- نوبهار.
۳- زمین آرایش یافته از بهار مجدد.
(~. خَ) (ص مر.) پسری که تازه پشت لبش مو روییده.
(~. عَ) [ ع - فا. ] (ص.) زنی که به تازگی ازدواج کرده‌است، نوعروس.
(~. نَ فَ) [ فا - ع. ] (ص مر.) کسی که تازه به کاری پرداخته و هنوز خسته نشده‌است.
(~. رِ) [ فا - ع. ] (ص مر.) غریب، ناشناس.
(~. کَ دَ) (مص م.)
۱- زنده کردن.
۲- بارونق کردن. تعمیر کردن.
(زِ)
۱- (حامص.) تازه بودن، نو.
۲- خرمی، طراوت.
۳- (ق.) جدیداً، اخیراً.
(زِ. کَ دَ)(مص ل.)
۱- گشاده رویی کردن.
۲- گرم پرسیدن، خوش آمد گفتن.
