به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
خواب و خورت ز مرتبه خویش دور کرد
آن گه رسی به خویش که بی خواب و خور شوی
«حافظ»
(مّ) [ ع. ] (ص.) تمام، کامل.
(مُّ لْاِ) [ ع. ] (ص مر.) آن که اختیار کامل در امری دارد.
(مِ) [ ع. ] (ص.) خرمافروش.
(اِ.) دهان، فم.
(اِ.) تار؛ مق. بود. رشته‌ای چند که جولاهگان از پهنای کار زیاد آورند و آن را نبافند.
(نِ تَ) (مص ل.) توانستن.
[ مغ. ] (اِ.) = تنسوخ. تنسخ. تانکسوق. تنکسوق. تنسق: چیز نفیس، تحفه نایاب که به عنوان هدیه برای بزرگان برند.
[ فر. ] (اِ.) خطی است که فقط در یک نقطه به منحنی برخورد می‌کند.
[ انگ. ] (اِ.)
۱- منبع بزرگ معمولاً استوانه‌ای جهت ذخیره مایعاتی مانند: آب، نفت و...
۲- از وسایط نقلیه جنگی زنجیردار که بدنه آن زره پوش و مجهز به توپ و مسلسل است.
(کِ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی خودرو باری که بر روی شاسی آن مخزنی فولادی برای حمل مایعات نصب شده باشد، باری مخزنی. (فره).
(~.) [ اسپا. ] (اِ.) نامی از رقص‌های آرام دونفره.
(گُ) (ص.) سرتراش، حجام. توانگو و تونگو نیز گویند.
(اِ.) زنگی که بر روی شمشیر و امثال آن نشیند.
(اِ.)
۱- لای.
۲- فرد.
(هُ) (اِ.) شراب، عرق.
(اِ.)
۱- تاب، روشنایی.
۲- حرارت، گرمی.
۳- تاب، توان.
(اِمر.) قدرت، توانایی.
[ په. ] (اِ.)
۱- غرامت، جریمه.
۲- عوض، بدل.
(دَ) (مص م.)
۱- جریمه دادن.
۲- عوض دادن.
(وِ تَ) (مص ل) توانستن.
