به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می‌گفت
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم
«حافظ»
(اِ.)
۱- غارت، چپاول.
۲- یغما کردن.
(گَ) (ص فا.) غارتگر، یغماگر.
(دَ) (مص م.) نک تاراج.
(ص.) تار، تاریک.
(دَ) (مص م.)
۱- دور کردن.
۲- ترسانیدن.
(دِ یا دَ) (ص مف.)
۱- پراکنده، متفرق.
۲- دور کرده.
۳- ترسانیده.
(نَ دِ) (ص فا.)
۱- دور کننده.
۲- ترساننده.
(دَ) (مص م.) نک تاراندن.
(اِمر.) صبح زود که هنوز هوا تاریک باشد.
(اِ. ص.) پاره پاره، ریزه ریزه.
(تَ)۱ - (ص فا.)بافنده.
۲- (اِ.) عنکبوت.
۳- کرم ابریشم.
(رِ) [ ع. ] (اِفا. ص.) مرد با سپر، سپردار.
(رَ یا رُ)(اِ.)۱ - خانه چوبین.
۲- چوب بست که برای انگور و دیگر گیاهان رونده درست کنند.
(رَ) (اِمر.) نرده‌ای از چوب یا آهن که جلو باغ یا ایوان سازند.
(اِمر.) بخاری که در زمستان بر روی هوا پدید آید و مانند دودی شود و اطراف را تیره و تاریک سازد. تمن، ماغ، میغ و نژم نیز گویند.
(رِ یا رَ) (اِ.) نک تارم.
(رِ یا رَ) (ص.) تار، تاریک، تاری.
(~.) [ ع. تاره ] (اِ.) دفعه، مرتبه، مره. ج. تارات.
(اِ.) کنه که بر گاو و دیگر جانوران چسبد.
(ص فا.) = تاران: تیره و تاریک، تاری.
