به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
آن که پیشش بنهد تاج تکبر خورشید
کبریاییست که در حشمت درویشان است
«حافظ»
(اِ.)
۱- غیرترک و عرب، آن که به زبان فارسی تکلم کند.
۲- سکنه کنونی کشور تاجیکستان.
(اِ.) نک تاغ.
(اِ.)
۱- دویدن اسب.
۲- دو، دویدن.
۳- حمله کردن، هجوم آوردن. ؛ ~ و تالان تاخت و تاز و غارت.
(زَ دَ) (مص م.) مبادله کردن چیزی با چیز دیگر.
(کَ دَ) (مص ل.)
۱- دویدن، تازیدن.
۲- دواندن اسب.
(تَ) (مص ل.)
۱- تند رفتن، دویدن.
۲- هجوم کردن.
۳- غارت کردن.
(تِ) (ص مف.)
۱- دویده.
۲- غارت شده.
(اِمر.)
۱- جایی برای تمرین اسب - سواری.
۲- خطی که اسب‌های دونده در اسب دوانی در آن می‌دوند.
(رِ) (اِ.) بخت، طالع، سرنوشت.
(اِ.)
۱- رشته، نخ.
۲- یکی از سازهای ایرانی با یک کاسه، پنج تار و دسته‌ای بلند.
[ هن د. ] (اِ.) =تال: نام درختی است بلند و تناور در هندوستان با ساقه‌های بلند و برگ‌های درازی شبیه پنجه آدمی.
[ په. ] (ص.) تیره، تاریک.
(شُ دَ) (مص ل.) تیره شدن، تاریک گشتن.
(رُ تُ بَ) (اِمر.)
۱- تار همراه تنبک.
۲- آلات ضرب و نوازندگی.
(~.) (ص مر.)
۱- بسیار تیره.
۲- ذره ذره، ریزه ریزه.
(~.) (اِمر.) = تال و مال: پراکنده، از هم پاشیده.
(~. شُ دَ) (مص ل.) از هم پاشیده شدن.
(رُ) (اِمر.)
۱- تارهای طول و عرض پارچه.
۲- اساس و پایه هر چیز.
(اِ.) ستاره.
[ ع. ] (اِ.) جِ تاره ؛ دفعات، بارها.
