به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
زاهد ار راه به رندی نبرد معذور است
عشق کاریست که موقوف هدایت باشد
«حافظ»
(مَ هَ) (اِ.) زمین لرزه، زلزله.
(ص نسب.) منسوب به بوم، اهل محل، اهل ناحیه، محلی.
(اِ.) بچه دان، زهدان.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) دوری، جدایی.
(اِ.) = بن: نهایت و پایان هر چیز، بیخ.
(بُ کِ) [ انگ. ] (اِ.) مخزن ثابت یا متحرک ذخیره مواد فله‌ای مانند سیمان و گندم.
(اِ.)
۱- گرداب.
۲- سنگینی حال و تب و حرارت بدن.
(نِ) (اِ.)
۱- شکوفه، شکوفه درخت.
۲- غنچه.
(بُ) (شب جم.) شاید که، مگر.
(اِ.) زهدان، رحم.
(بُ) [ فر. ] (اِ.) ورزشی که در آن ورزشکار با استفاده از مشت با ورزشکار دیگر مبارزه می‌کند، مشت زنی.
(بُ سُ) (ص فا.) ورزشکاری که با استفاده از مشت به مبارزه با ورزشکار دیگر بپردازد، مشت زن.
(کِ دَ) (مص م.)
۱- بوی چیزی را استشمام کردن.
۲- پی به مطلبی بردن.
(بُ کِ)
۱- کلمه تمنی '، کاشکی.
۲- (ق.) مگر.
(گَ) (اِصت.)
۱- دارای بوی بسیار بد.
۲- جهت ابراز تنفر به کسی یا چیزی گفته می‌شود.
(اِمر.) مجمر، آتشدان.
[ په. ] (ص.) خوشبو، معطر.
(حامص.)یکی از حواس پنجگانه انسان، شامُه.
(ص مر.)دارای بوی بد، بدبو، متعفن.
(یِ) (اِ.)
۱- آرزومندی.
۲- آرزو.
