به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
حافظ گرت ز پند حکیمان ملالت است
کوته کنیم قصه که عمرت دراز باد
«حافظ»
(~.) (اِ.)
۱- سنبوسه.
۲- آشی که با آرد گندم می‌پزند.
(~.) (اِ.) پولی که قماربازان پس از بردن به رسم انعام به حاضران دهند.
[ ع. ] (اِ.) حصیر، حصیری که از نی شکافته می‌بافند.
(ص.)
۱- اسب تندرو.
۲- مرد تیزهوش.
(~.) (اِ.) زنبور سیاه.
(بَ بُ) (اِ.) = بوزک. بوز:
۱- کفک.
۲- تنه درخت.
(زِ) (اِ.) شرابی که از آرد برنج و ارزن و جو تهیه کنند.
(کَ) (اِمر.) صفه، ایوان.
(نِ) (اِ.) میمون.
(اِ.) بوسه.
[ په. ] (اِمر.)
۱- جایی که گل‌های خوشبو در آن بسیار باشد.
۲- باغ مصفا.
(اَ) (اِ.) گل تاج خروس.
(تِ) [ انگ. ] (اِ.) وسیله‌ای که فرکانس‌های رادیویی را تقویت می‌کند و معمولاً برای دریافت بهتر تصاویر تلویزیونی به کار می‌رود.
(سُ لَ) [ ع. ] (اِ.)هُدهُد، مرغ سلیمان.
(سَ) (اِ.) نام یکی از آهنگ‌های موسیقی ایرانی.
(س ِ) (اِ.)
۱- تماس لب‌های کسی بر لب، گونه، دست و پای کس دیگر یا چیز مقدس از روی محبت و احترام و عشق یا چاپلوسی.
۲- ماچ.
(دَ)(مص م.) بوسه دادن، ماچ کردن.
(اِ.)۱ - کرّ و فر.
۲- خودنمایی، خودآرایی.
(بُ وِ) [ په. ] (اِمص.)
۱- بودن، کون.
۲- وجود هستی.
۳- تقدیر، سرنوشت.
[ فر. ] (اِ.) قطعه استوانه‌ای تو خالی که میله یا محوری در آن می‌چرخد.
