به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است
«سعدی»
(بِ) (ص) سازگار، قانع.
(بِ زُ بِ) (ص فا. اِ.) آن که کارش ساختن خانه و فروختن آن می‌باشد.
(~. کَ دَ)(مص ل.) نیک ساختن.
(بَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- گستردنی.
۲- شادروان.
۳- فراخی میدان.
۴- سفره چرمین.
(~. اَ تَ) [ فا - ع. ] (مص م.)
۱- اسباب فروختنی را در مکانی پهن کردن.
۲- فرش انداختن.
(بَ. دَ. وَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) کنایه از: اَلَم شنگه راه انداختن.
(~. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) اسباب عیش و نوش را فراهم کردن.
(~. کِ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) بساط گستردن.
(بِ طَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- ساده بودن.
۲- خوشرویی.
(بِ) [ ع - فا. ] (ص نسب.)
۱- خرده - فروش، خرازی فروش.
۲- کنایه از تریاکی و اهل عیش و نوش.
(بَ عَ) [ فا - ع. ] (ق.) فوری، آناً.
(بَ لَ) [ ع. ] (اِمص.) دلاوری، شجاعت.
(بَ سّ) [ ع. ] (ص.) خندان، گشاده رو.
(بِ) (ص مر.)
۱- مرتب، آماده.
۲- آسوده خاطر.
(بِ) (حامص.) اصلاح، درست کرداری.
(بَ مَ) (مص مر.)
۱- شمارش دفعه‌های چیزی در مدت معین یا دفعه‌های کاربرد واژه‌ای خاص در یک نوشته.
۲- فراوانی، وفور (ریاضی).
۳- فرکانس (فیزیک).
(بِ) (ق مر.) مانند، شبیه، نظیر.
(بِ) (حامص.) لمس.
(بِ وَ دِ) (ص فا.) لمس کننده.
(بِ دَ) (مص م.) لمس کردن.
