به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
پایی که کوهسار به دامن شکسته بود
از جوش لاله بر سر آتش نشسته است
«صائب تبریزی»
(بِ زَ) (ص مر.)
۱- دلاور، شجاع.
۲- (فع.) دوم شخص مفرد امر حاضر از «زدن».
(بِ زَ. بَ دُ) [ فا - تر. ] (ص مر.) بسیار شجاع، دلیر.
(بَ زَ) (اِ.) کلید.
(بِ زَ) (اِمر.)
۱- جای راهزنی.
۲- کنایه از: موقعیت حساس.
(بُ زَ یا زِ) (اِ.)
۱- زمین پشته پشته و ناهموار.
۲- میوه خوشبوی.
(بِ زِ) [ په. ] (اِ.)
۱- گناه و خطا.
۲- جرم.
(~.) [ په. ] (ص فا.) گناهکار، مجرم.
(بُ) [ ع. ] (مص ل.) برآمدن، تافتن، تابیدن (آفتاب و ستارگان).
(بَ زَ) (اِ.) زینت و آرایش، توالت.
(بَ دَ) (مص ل.) نک وزیدن.
(بَ یا بُ شِ) (اِ.) تفاله کنجد.
(بُ چِ) (اِمصغ.)
۱- بزغاله.
۲- سه پایه قصاب و سلاخ.
(بَ) (ص.)
۱- کافی.
۲- بسیار.
(بَ رِ)(ص.) بسیار پرواز، تند پرواز.
(بَ. کَ دَ) (مص ل.) بسنده کردن.
(بَ) (ق.) بس، بسیار.
(بَ) [ معر. ] (اِ.) جِ بستان ؛ بوستان‌ها.
(بَ یا بِ دَ) (مص م.) شخم کردن، هموار کردن زمین شخم کرده.
(بَ یا بِ دِ) (ص مف.)
۱- زمین شخم شده.
۲- زمین آبیاری شده برای کاشتن.
(بَ یا بِ رِ)(اِ.)۱ - ایوان، صفه.
۲- بارگاه.
