به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
حافظ طمع مبر ز عنایت که عاقبت
آتش زند به خرمن غم دود آه تو
«حافظ»
(بِ لِ) (اِمر.) آبله هلاک کننده.
(وَ) (اِمر.)
۱- گیاهی است خاردار و سفید رنگ با ساقه راست و برگ‌های بزرگ پوشیده از تار و گل‌های سفید، سرخ یا بنفش.
۲- نوایی است از موسیقی.
(وَ دَ) (مص ل.) ورم کردن.
(وَ دِ) (اِمر.) چیزی که بدون رنج به دست آمده باشد.
(بِ. دَ) (ص مر.)
۱- محروم، بدبخت.
۲- آدم بیهوده کار.
(دَ) (مص ل.) هیچ بودن، پوچ بودن.
(اِمر.) بادخانه، بادگیر، گذرگاه باد.
(دَ) (مص م.)
۱- از دست دادن، از دست رفتن.
۲- در معرض باد گذاشتن.
(زِ) (ق.) هر روزه.
(سَ دَ)(مص ل.)کار بیهوده کردن.
(دِ شُ طِ) (اِمر.) باد مساعد برای کشتیرانی.
(دِ شُ) (اِمر.) باد صبا، صبا.
(~ِ عَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) بادی که برای هلاک قوم عاد فرستاده شد.
(نِ تِ) (ص مر.) کسی که غرور و تکبر از سرش به در رفته.
(دِ نُ)(اِمر.) لحنی از موسیقی قدیم.
(دُ بُ) (اِمر.) غرور، خودنمایی.
(دُ) (اِمر.)
۱- مجازاً به معنای تکبر و خودبینی.
۲- هستی و لوازم آن.
(کَ دَ) (مص م.)۱ - باد زدن.
۲- فخر فروختن، فیس کردن.
۳- به فروش نرفتن کالا و ماندن روی دست صاحبش.
۴- کسی را به کاری صعب برانگیختن، تیر کردن.
۵- محو ک ردن.
۶- دمیدن در سازهای بادی و به صدا درآوردن ...
(گِ رِ تِ) (ص مر.)متکبر، مغرور.
(گَ تَ) (مص ل.) هدر رفتن، برباد رفتن.
