شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

يكى راه پيش آمدش ناگزير
همى رفت بايست بر خيره خير

پى اسپ و گويا زبان سوار
ز گرما و از تشنگى شد ز كار

         پياده شد از اسپ و ژوپين بدست            
همى رفت پويان بكردار مست‏

         همى جست بر چاره جستن رهى            
سوى آسمان كرد روى آنگهى‏

         چنين گفت كاى داور دادگر            
همه رنج و سختى تو آرى بسر

         گرايدونك خشنودى از رنج من            
بدان گيتى آگنده كن گنج من‏

         بپويم همى تا مگر كردگار            
دهد شاه كاوس را زينهار

         هم ايرانيان را ز چنگال ديو            
گشايد بى‏آزار گيهان خديو

         گنهكار و افگندگان تواند            
پرستنده و بندگان تواند

         تن پيلوارش چنان تفته شد            
كه از تشنگى سست و آشفته شد

         بيفتاد رستم بران گرم خاك            
زبان گشته از تشنگى چاك چاك‏

         همانگه يكى ميش نيكوسرين            
بپيمود پيش تهمتن زمين‏

         ازان رفتن ميش انديشه خاست            
بدل گفت كابشخور اين كجاست‏

         همانا كه بخشايش كردگار            
فراز آمدست اندرين روزگار

         بيفشارد شمشير بر دست راست            
بزور جهاندار بر پاى خاست‏

         بشد بر پى ميش و تيغش بچنگ            
گرفته بدست دگر پالهنگ‏

         بره بر يكى چشمه آمد پديد            
چو ميش سراور بدانجا رسيد

         تهمتن سوى آسمان كرد روى            
چنين گفت كاى داور راستگوى‏

         هرانكس كه از دادگر يك خداى            
بپيچد نيارد خرد را بجاى‏

         برين چشمه آبشخور ميش نيست            
همان غرم دشتى مرا خويش نيست‏

         بجايى كه تنگ اندر آيد سخن            
پناهت بجز پاك يزدان مكن‏

         بران غرم بر آفرين كرد چند            
كه از چرخ گردان مبادت گزند

         گيا بر در و دشت تو سبز باد            
مباد از تو هرگز دل يوز شاد

         ترا هرك يازد بتير و كمان            
شكسته كمان باد و تيره گمان‏

         كه زنده شد از تو گو پيل تن            
و گر نه پر انديشه بود از كفن‏

         كه در سينه اژدهاى بزرگ            
نگنجد بماند بچنگال گرگ‏

         شده پاره پاره كنان و كشان            
ز رستم بدشمن رسيده نشان‏

         روانش چو پردخته شد ز آفرين            
ز رخش تگاور جدا كرد زين‏

         همه تن بشستش بران آب پاك            
بكردار خورشيد شد تابناك‏

         چو سيراب شد ساز نخچير كرد            
كمر بست و تركش پر از تير كرد

         بيفگند گورى چو پيل ژيان            
جدا كرد ازو چرم پاى و ميان‏

         چو خورشيد تيز آتشى بر فروخت            
برآورد ز آب اندر آتش بسوخت‏

         بپردخت ز آتش بخوردن گرفت            
بخاك استخوانش سپردن گرفت‏

         سوى چشمه روشن آمد بر آب            
چو سيراب شد كرد آهنگ خواب‏

         تهمتن برخش سراينده گفت            
كه با كس مكوش و مشو نيز جفت‏

         اگر دشمن آيد سوى من بپوى            
تو با ديو و شيران مشو جنگجوى‏

         بخفت و بر آسود و نگشاد لب            
چمان و چران رخش تا نيم شب‏

خوان نخست شاهنامه – جنگ رخش با شيرى

  دیوان حافظ - واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

خوان سوم شاهنامه – جنگ رستم با اژدها

خوان چهارم شاهنامه – كشتن زنى جادو را

خوان پنجم شاهنامه – گرفتار شدن اولاد به دست رستم

خوان ششم شاهنامه – جنگ رستم و ارژنگ ديو

خوان هفتم شاهنامه – كشتن رستم ديو سپيد را

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش
خداوندا نگه دار از زوالش
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کلن

(کُ لَ) (اِ.) پنبه زده شده که آن را برای ریسیدن گلوله کرده باشند.

کلنبه

(کُ لُ بَ یا بِ) (اِ.)
۱- کلیچه‌ای که آن را از حلوا و مغز بادام پر ساخته باشند.
۲- گلوله.

کلنجار

(کَ لَ) (اِ.) برخورد همراه با تلاش، مبارزه و کشمکش با کسی یا چیزی.

کلنجار

(کِ لِ) (اِ.) خرچنگ.

کلنجار رفتن

(~. رَ تَ) (مص ل.) (عا.) ور رفتن، سر و کله زدن.

کلند

(کُ یا کَ لَ) (اِ.)
۱- آلتی که بدان زمین را کَنَند، کلنگ.
۲- هر چیز ناتراشیده.
۳- چوبی که بر قلاده سگ بندند.

کلندر

(کَ لَ دَ) (ص. اِ.)
۱- مرد درشت اندام و قلندر.
۲- چوب ناتراشیده که در پشت در اندازند تا در گشوده نشود.

کلنده

(کَ لَ دَ یا دِ) (اِ.) چوبکی باشد که یک سر آن را به دول آسیا به طوری نصب کنند که از گردش سنگ آسیا آن چوبک حرکت کند و از دول کم کم دانه در آسیا رود؛ لکلکه.

کلندی

(کَ لَ)
۱- (ص نسب.) منسوب به کلند.
۲- کلندگر.
۳- (اِمر.) زمین سخت و درشت.

کلندیدن

(کَ لَ دَ) (مص م.) کندن، شکافتن زمین.

کلنل

(کُ لُ نِ) [ فر. ] (ص. اِ.) سرهنگ.

کلنگ

(کُ لَ) (اِ.)
۱- آلت آهنی نوک تیز که از آن برای کندن جاهای سفت زمین استفاده می‌کنند.
۲- دُرنا.

کلنگی

(~.) (ص نسب.) هر آن چه که به درد خراب کردن بخورد، قدیمی (خاصه ساختمان).

کلنی

(کُ لُ) [ فر. ] (اِ.) سرزمینی که گروهی از جای دیگر بدان جا کوچ کنند. مهاجرنشین، مستعمره.

کله

(کُ لَ یا لِ) (ص.)
۱- کوتاه، ناقص.
۲- بی دم، بی دسته.
۳- (اِ.) شرم مرد، ذکر.

کله

(کَ لَّ یا لُِ) (اِ.)
۱- سر، رأس (اعم از انسان یا حیوان).
۲- هر چیز گرد.
۳- هوش، عقل.
۴- جمجمه (جانوری).
۵- ویژگی آجری که از عرض چیده شده باشد ؛ ~ی کسی بوی قرمه سبزی دادن کنایه از: توقعات و ...

کله

(کِ لَّ) [ ع. کله ] (اِ.) روپوش، پشه بند، سایبان، ج. کِلَل.

کله

(کَ لَ یا لِ) (اِ.)
۱- رخساره، روی، چهره.
۲- گوی که در وقت خندیدن بر دو طرف روی پیدا شود.

کله

(کَ یا کِ لِ) (اِ.)
۱- بخیه کردن خیاط جامه را.
۲- هر مرتبه‌ای که سوزن را بر جامه فرو برند و برآرند.

کله

(کَ لِ) (اِ.)
۱- اجاق.
۲- دیگدان.


دیدگاهتان را بنویسید