شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

يكى راه پيش آمدش ناگزير
همى رفت بايست بر خيره خير

پى اسپ و گويا زبان سوار
ز گرما و از تشنگى شد ز كار

پياده شد از اسپ و ژوپين بدست
همى رفت پويان بكردار مست‏

همى جست بر چاره جستن رهى
سوى آسمان كرد روى آنگهى‏

چنين گفت كاى داور دادگر
همه رنج و سختى تو آرى بسر

گرايدونك خشنودى از رنج من
بدان گيتى آگنده كن گنج من‏

بپويم همى تا مگر كردگار
دهد شاه كاوس را زينهار

هم ايرانيان را ز چنگال ديو
گشايد بى‏آزار گيهان خديو

گنهكار و افگندگان تواند
پرستنده و بندگان تواند

تن پيلوارش چنان تفته شد
كه از تشنگى سست و آشفته شد

بيفتاد رستم بران گرم خاك
زبان گشته از تشنگى چاك چاك‏

همانگه يكى ميش نيكوسرين
بپيمود پيش تهمتن زمين‏

ازان رفتن ميش انديشه خاست
بدل گفت كابشخور اين كجاست‏

همانا كه بخشايش كردگار
فراز آمدست اندرين روزگار

بيفشارد شمشير بر دست راست
بزور جهاندار بر پاى خاست‏

بشد بر پى ميش و تيغش بچنگ
گرفته بدست دگر پالهنگ‏

بره بر يكى چشمه آمد پديد
چو ميش سراور بدانجا رسيد

تهمتن سوى آسمان كرد روى
چنين گفت كاى داور راستگوى‏

هرانكس كه از دادگر يك خداى
بپيچد نيارد خرد را بجاى‏

برين چشمه آبشخور ميش نيست
همان غرم دشتى مرا خويش نيست‏

بجايى كه تنگ اندر آيد سخن
پناهت بجز پاك يزدان مكن‏

بران غرم بر آفرين كرد چند
كه از چرخ گردان مبادت گزند

گيا بر در و دشت تو سبز باد
مباد از تو هرگز دل يوز شاد

ترا هرك يازد بتير و كمان
شكسته كمان باد و تيره گمان‏

كه زنده شد از تو گو پيل تن
و گر نه پر انديشه بود از كفن‏

كه در سينه اژدهاى بزرگ
نگنجد بماند بچنگال گرگ‏

شده پاره پاره كنان و كشان
ز رستم بدشمن رسيده نشان‏

روانش چو پردخته شد ز آفرين
ز رخش تگاور جدا كرد زين‏

همه تن بشستش بران آب پاك
بكردار خورشيد شد تابناك‏

چو سيراب شد ساز نخچير كرد
كمر بست و تركش پر از تير كرد

بيفگند گورى چو پيل ژيان
جدا كرد ازو چرم پاى و ميان‏

چو خورشيد تيز آتشى بر فروخت
برآورد ز آب اندر آتش بسوخت‏

بپردخت ز آتش بخوردن گرفت
بخاك استخوانش سپردن گرفت‏

سوى چشمه روشن آمد بر آب
چو سيراب شد كرد آهنگ خواب‏

تهمتن برخش سراينده گفت
كه با كس مكوش و مشو نيز جفت‏

اگر دشمن آيد سوى من بپوى
تو با ديو و شيران مشو جنگجوى‏

بخفت و بر آسود و نگشاد لب
چمان و چران رخش تا نيم شب‏

خوان نخست شاهنامه – جنگ رخش با شيرى

دیوان حافظ - صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

خوان سوم شاهنامه – جنگ رستم با اژدها

خوان چهارم شاهنامه – كشتن زنى جادو را

خوان پنجم شاهنامه – گرفتار شدن اولاد به دست رستم

خوان ششم شاهنامه – جنگ رستم و ارژنگ ديو

خوان هفتم شاهنامه – كشتن رستم ديو سپيد را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, خوان دوم شاهنامه, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, هفت خوان رستم

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
«حافظ»

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

شاهنامه فردوسی – درمان كردن ضحاك

شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

شاهنامه فردوسی – زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به نزديك پدر خود

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با پدرش

شاهنامه فردوسی – خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کلوخ

(کُ) (اِ.) گل خشک شده و به هم چسبیده.

کلوخ انداز

(~. اَ)
۱- (ص فا.) کسی که به سوی کسی کلوخ می‌اندازد.۲ - (اِ.) سوراخ‌هایی در زی - ر کنگره‌های دیوار قلعه که از آنجا سنگ و کلوخ به طرف دشمن می‌انداختند.
۳- عیش و عشرت و شرابخوری در اواخر ماه ...

کلوخه

(کُ خَ یا خِ) (اِ.) هرچیز که به شکل و هیئت کلوخ باشد.

کلوز

(کُ) (اِ.) = کلوزه: غوزه پنبه که شکفته شده و پنبه‌ها از آن برآمده باشد؛ جوزغه.

کلوس

(کُ) (اِ.) اسبی که چشم و روی و پوزش سفید باشد و آن را شوم می‌دانستند.

کلون

(کُ) (اِ.) قفل چوبی که سابقاً پشت در حیاط کار می‌گذاشتند.

کلوند

(کَ وَ) (اِ.)
۱- دستبند و مرسله از گردو و انجیر و غیره.
۲- خیار و بادرنگ و انجیر، گردو و خرمای خشک به رشته کشیده.

کلونده

(کَ وَ دَ یا دِ) (اِ.) = کلوند: خیار بزرگ و باریک و دراز، شنگ.

کلوچه

(کُ چِ) (اِ.) نوعی نان شیرینی که با آرد گندم و روغن و شکر می‌سازند. کلیچه هم گفته می‌شود.

کلوک

(~.) (ص. اِ.) بی حیا، گستاخ.

کلوک

(کُ) (ص. اِ.) پسر کوچک.

کلپتره

(کَ پَ ر) (اِ.) سخنان بی معنی، یاوه و بیهوده.

کلچ

(کَ) (اِ.) = کلیچ: عجب، خودستایی، تکبر.

کلچ

(کُ) (اِ.) پوشش پشمینه که سابقاً از کشمیر و تبت می‌آوردند.

کلک

(کِ لِ) (اِ.) = کلیک: انگشت کوچک، خنصر.

کلک

(کَ لَ یا لِ) = کلیک:
۱- (اِ.) بوم، کوف.
۲- (ص.) شوم، نامبارک.

کلک

(کِ) چهار دندان تیز در درندگان ؛ ناب.

کلک

(کِ) (اِ.) نی، قلم نی.

کلک

(~.) (اِ.) چیزی شبیه قایق ساخته شده با چوب و تخته و چند خیک باد کرده.

کلک

(کَ لَ) (اِ.)
۱- نیشتر.
۲- منقل، آتشدان.
۳- (عا.) حیله و فریب. ؛ ~ کسی را کندن الف - کسی را از میان برداشتن. ب - کسی را با توطئه از کار برکنار کردن. ؛ ~ مرغابی ترفند بسیار ...

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.