شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

يكى راه پيش آمدش ناگزير
همى رفت بايست بر خيره خير

پى اسپ و گويا زبان سوار
ز گرما و از تشنگى شد ز كار

         پياده شد از اسپ و ژوپين بدست           
همى رفت پويان بكردار مست‏

         همى جست بر چاره جستن رهى           
سوى آسمان كرد روى آنگهى‏

         چنين گفت كاى داور دادگر           
همه رنج و سختى تو آرى بسر

         گرايدونك خشنودى از رنج من           
بدان گيتى آگنده كن گنج من‏

         بپويم همى تا مگر كردگار           
دهد شاه كاوس را زينهار

         هم ايرانيان را ز چنگال ديو           
گشايد بى‏آزار گيهان خديو

         گنهكار و افگندگان تواند            
پرستنده و بندگان تواند

         تن پيلوارش چنان تفته شد           
كه از تشنگى سست و آشفته شد

         بيفتاد رستم بران گرم خاك           
زبان گشته از تشنگى چاك چاك‏

         همانگه يكى ميش نيكوسرين           
بپيمود پيش تهمتن زمين‏

         ازان رفتن ميش انديشه خاست           
بدل گفت كابشخور اين كجاست‏

         همانا كه بخشايش كردگار           
فراز آمدست اندرين روزگار

         بيفشارد شمشير بر دست راست           
بزور جهاندار بر پاى خاست‏

         بشد بر پى ميش و تيغش بچنگ           
گرفته بدست دگر پالهنگ‏

         بره بر يكى چشمه آمد پديد           
چو ميش سراور بدانجا رسيد

         تهمتن سوى آسمان كرد روى           
چنين گفت كاى داور راستگوى‏

         هرانكس كه از دادگر يك خداى           
بپيچد نيارد خرد را بجاى‏

         برين چشمه آبشخور ميش نيست           
همان غرم دشتى مرا خويش نيست‏

         بجايى كه تنگ اندر آيد سخن           
پناهت بجز پاك يزدان مكن‏

         بران غرم بر آفرين كرد چند           
كه از چرخ گردان مبادت گزند

         گيا بر در و دشت تو سبز باد           
مباد از تو هرگز دل يوز شاد

         ترا هرك يازد بتير و كمان           
شكسته كمان باد و تيره گمان‏

         كه زنده شد از تو گو پيل تن           
و گر نه پر انديشه بود از كفن‏

         كه در سينه اژدهاى بزرگ           
نگنجد بماند بچنگال گرگ‏

         شده پاره پاره كنان و كشان            
ز رستم بدشمن رسيده نشان‏

         روانش چو پردخته شد ز آفرين           
ز رخش تگاور جدا كرد زين‏

         همه تن بشستش بران آب پاك           
بكردار خورشيد شد تابناك‏

         چو سيراب شد ساز نخچير كرد           
كمر بست و تركش پر از تير كرد

         بيفگند گورى چو پيل ژيان           
جدا كرد ازو چرم پاى و ميان‏

         چو خورشيد تيز آتشى بر فروخت           
برآورد ز آب اندر آتش بسوخت‏

         بپردخت ز آتش بخوردن گرفت           
بخاك استخوانش سپردن گرفت‏

         سوى چشمه روشن آمد بر آب            
چو سيراب شد كرد آهنگ خواب‏

         تهمتن برخش سراينده گفت           
كه با كس مكوش و مشو نيز جفت‏

         اگر دشمن آيد سوى من بپوى           
تو با ديو و شيران مشو جنگجوى‏

         بخفت و بر آسود و نگشاد لب            
چمان و چران رخش تا نيم شب‏


خوان نخست شاهنامه – جنگ رخش با شيرى

  شاهنامه فردوسی -  خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

خوان سوم شاهنامه – جنگ رستم با اژدها

خوان چهارم شاهنامه – كشتن زنى جادو را

خوان پنجم شاهنامه – گرفتار شدن اولاد به دست رستم

خوان ششم شاهنامه – جنگ رستم و ارژنگ ديو

خوان هفتم شاهنامه – كشتن رستم ديو سپيد را


در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

به چشم کم منگر جسم خاکسار مرا
که این غبار به دامان یار نزدیک است
«صائب تبریزی»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کلروفرم

(کُ لُ رُ فُ) [ فر. ] (اِ.) مایعی است بی رنگ و بیهوش کننده به فرمول ۳ CHCl که از اثر استخلاف سه اتم ئیدروژن متان به وسیله سه اتم کلر بدست می‌آید. این ماده در پزشکی به ...

کلروفیل

(کُ لُ رُ) [ فر. ] (اِ.) ماده سبز رنگی در گیاهان که کار فتوسنتز را در یاخته انجام دهد، سبزینه (فره).

کلروپلاست

(کُ لُ رُ پِ) [ فر. ] (اِ.) دانه‌های ریز دارای سبزینه که در یاخته‌های گیاهی یافت می‌شود، سبزدیسه. (فره).

کلس

(کِ) [ معر. ] (اِ.) آهک زنده را گویند که عبارت از اکسید کلسیم به فرمول Cao (آهک زنده آهکی است که در نتیجه حرارت دادن به سنگ آهک (Ca 3 Co) در کوره بدست می‌آید).

کلسیم

(کَ یُ) [ فر. ] (اِ.) عنصری است با علامت شیمیایی CU، نرم و محلول در آب. در طبیعت به صورت سنگ‌های آهکی و مرمر وجود دارد این عنصر ماده اصلی سازنده استخوان، دندان، برگ درختان و صدف است.

کلف

(کَ لَ) [ ع. ] (اِ.) لکه، لکه‌هایی که بر روی ماه و خورشید دیده می‌شود.

کلف

(~.) (اِ.) = کلب. کلپ: منقار مرغ.

کلفت

(کُ فَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- مشقت، رنج، زحمت، سختی.
۲- خدمتکار زن، کنیز.

کلفت

(کُ لُ) (ص.) ستبر، ضخیم. ؛ ~ بار کسی کردن سخنان تلخ و زننده به او گفتن.

کلفهشنگ

(کَ فَ شَ) (اِ.) استالاکتیت، قندیل یخی که در ایام زمستان در زیر ناودان‌ها بسته می‌شود. گلفهشنگ و کلفخشنگ و کلفهسنگ هم گویند.

کلل

(کَ لَ) (اِ.) پری که پادشاهان و دلیران در رزم و جوانان زیبا در بزم بر سر دستار و کلاه می‌زدند، جیغه، جغه.

کلم

(کَ لَ) (اِ.) یکی از سبزی‌ها که به مصرف غذایی می‌رسد و بر چند نوع است: کلم برگ، کلم سنگ یا قمری، کلم پیچ که حاوی مقدار زیادی ویتامین ث می‌باشد.

کلم

(کَ لِ) [ ع. ] (اِ.) ج. کلمه.

کلمات

(کَ لَ) [ ع. ] (اِ.) جِ کلمه.

کلمات قصار

(~ ق) [ ع. ] (اِمر.) جمله‌ها و عبارت‌های کوتاه و پندآموز.

کلماسنگ

(کَ سَ) (اِ.) فلاخن.

کلمن

(کَ مَ) [ معر. ] (اِ.) صورت چهارم از صور هشتگانه ابجدی.

کلمن

(کُ مَ) [ انگ. ] (اِ.) نام تجاری یخدان.

کلمه

(کَ لَ مَ یا مِ) [ ع. کلمه ] (اِ.)
۱- سخن، گفتار.
۲- یک جزو از کلام، لفظ معنی دار.
۳- مجموعه حروفی که یک واحد را تشکیل دهند در دستور زبان فارسی معمولاً کلمه را به نه بخش تقسیم کنند: ...

کلمه الله

(کَ لِ مَ هُ لْ لا) [ ع. ] (اِمر.)
۱- کلمه خدا.
۲- عیسی (ع).


دیدگاهتان را بنویسید