یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
در آن شمایل مطبوع هیچ نتوان گفت
جز این قدر که رقیبان تندخو داری
«حافظ»
(گَ) (ص.) خمیده، کج، کوژ (مادرزاد و غیره).
(~.) (اِ.) لوله سفالی که برای عبور آب در زیر زمین کار می‌گذاشتند.
(گُ) [ په. ] (ص.) لال، بی زبان.
(~.) (ص.) نیکو، خوب، زیبا.
(گُ. شُ دَ) (مص ل.) لال شدن.
(گُ) (اِ.) ماری که تازه پوست افکنده باشد.
(گَ گَ) (اِ.) شوخی، مزاح، مسخرگی.
(گُ گُ) (ص.) کسی که زبانش هنگام حرف زدن می‌گیرد.
(گُ) (حامص.) لکنت و گرفتگی زبان.
(گَ) (اِ.)
۱- وقت، زمان، هنگام.
۲- بوته زرگران.
(گُ) [ په. ] (اِ.) مدفوع آدمی.
(~.)
۱- خزانه دار.
۲- نقاد، صراف، صیرفی.
۳- مأمور خراج، جهبذ.
۴- دانشمند بزرگ.
(گَ بَ یا بُ) (ص مر.) خداوند رتبه و مقام، صاحب مسند.
(گُ هَ) (اِ.) نک گوهر.
(~.) (ص نسب.) ذاتی، سرشتی.
(گَ هَ) (اِمر.) گاهنبار.
(گَ رِ) (اِمر.) نک گاهواره.
(~.) (ص.) دلیر، پهلوان.
(گَ یا گُ) (اِ.) زمین پست، مغاک، گودال.
(گُ) (اِ.)
۱- هرچیز گرد و گلوله مانند.
۲- گوی که آن را با چوگان بزنند.
