میدمد صبح و کله بست سحاب
میدمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
میچکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
میوزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بستهاند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینههایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
گردی که بر جبین من از کوی یار ماند
صائب ز اهل درد هم آواز من بس است
«صائب تبریزی»
( اَ ) [ په. ] (اِ.) = نار: درختچهای از تیره موردیها دارای برگهای بیضوی و گلهای قرمزرنگ. میوه اش درشت و دارای پوست سرخ و کلفت و دانههای آبدار و خوشمزه میباشد.
(اِ رِ یا رَ) [ ع. اناره ]
۱- (مص م.) روشن کردن.
۲- (مص ل.) روشن شدن.
۳- آشکار گشتن.
۴- شکوفه کردن.
( اُ ) [ ع. ] (اِ.) مردم، مردمان.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ انشوده ؛ اشعاری که در مدح یکدیگر خوانند؛ سرودها.
(اِ طِ یا طَ) [ ع. اباطه ] (مص م.)
۱- آویختن، معلق کردن.
۲- موکول کردن.
(اِ نّ لِ لا وَ اِ نّ اِ لَ هِ. جِ) [ ع. ] (شب جم.) همه از خداییم و به سوی او بازمی گردیم. (هنگام وارد شدن مصیبت، شنیدن خبر مرگ، دیدن جنازه و مانند آن بر زبان میآورند).
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) آفریدگان، مخلوق.
(اَ مَ) [ ع. ] (اِ.) جِ انمله ؛ سرانگشتان.
(اَ مَ) [ ع. انام ] (اِج.) انام، مردم، مردمان.
(اَ نّ) [ ع. ] (ص.) بسیار نالنده، بسیار نال، بیش نالنده.
(اَ یَّ) [ ع. ] (مص جع.) خودبینی، غرور.
( اَ ) (اِ.) ناهید، زهره.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)خبر دادن، آگهی دادن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ نباء؛ خبرها، آگاهیها.
(اِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) رویانیدن.
۲- (مص ل.) رستن گیاه.
( اَ ) [ په. ] (اِ.)
۱- جای انباشتن.
۲- کود.
۳- استخر، تالاب.
(~ دَ) (مص م.) نک انباشتن.
(اَ دِ یا دَ) (اِمف. انباردن) پرشده، مملو، انباشته.
(اَ رِ) (اِمص.)
۱- انبار کردن.
۲- چیزی که درون چیز دیگر را با آن پر کنند؛ حشو.
(اَ رِ) دستگاهی که میتوان در آن برق ذخیره کرد و در هنگام لزوم از آن استفاده کرد، آکومولاتور.
