میدمد صبح و کله بست سحاب
میدمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
میچکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
میوزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بستهاند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینههایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
چو در گلزار اقبالش خرامانم بحمدالله
نه میل لاله و نسرین نه برگ نسترن دارم
«حافظ»
(اَ) (اِ.) جِ مَرَض ؛ بیماریها.
(اَ رَ) [ ع. ] (ص.)
۱- بی ریش، پسر.۲ - پسر بدکار، مفعول.
(اَ مُ یا مِ)
۱- (اِ.)مرداد.
۲- (ص.) بی - مرگی، نام یکی از هفت امشاسپندان، نماد جاویدانی اهورامزدا. نام هفتمین روز از هر ماه شمسی و نیز نام ماه پنجم از هر سال خورشیدی.
( اَ ) (اِ.) = امروت: گلابی.
( اِ ) (ق مر.) روزی که در آن هستیم، همین روز، این روز. ؛~ و فردا کردن تعلل کردن، به دفع الوقت گذراندن.
(اِ زِ) (ق مر.) این زمان، این عهد، همین عصر.
(اَ زِ جِ) [ ع. امزجه ] (اِ.)جِ مزاج ؛ طبیعتها، سرشتها.
(اَ) [ ع. ] (ق.) دیروز.
(اِ) [ ع. ] (مص ل.) شبانگاه کردن، در شبانگاه شدن.
( اِ ) (ق مر.) سالی که در آن هستیم، همین سال.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) نگاه داشتن.
۲- نخوردن غذا.
۳- (اِمص.) خودداری.
۴- بخل، خست.
(اَ مِ پَ) (اِ.) = امشاسفند: هر یک از هفت فرشته آیین زردشتی: بهمن، اردیبهشت، شهریور، اسپندارمذ، خرداد، امرداد که در رأس آنها اهورمزدا قرار دارد.
(اِ شَ) (ق مر.) شبی که در آن هستیم.
(اِ) [ انگ. ] (اِ.) محلول حشره کش.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ مصر؛ شهرها.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) گذرانیدن.
۲- جایز ش مردن.
۳- (اِ.) نام خود را در زیر نوشتهای نوشتن ؛ دستینه.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ مطر؛ بارانها.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) باران آمدن.
۲- (مص م.) بارانیدن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ معی ؛ رودهها.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) دقت کردن.
۲- غور کردن.
۳- (اِمص.) دوراندیشی، دقت.
