می‌دمد صبح و کله بست سحاب
می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
عرصه بزمگاه خالی ماند
از حریفان و جام مالامال
«حافظ»
(گُ. کَ دَ) (مص م.) انتخاب کردن، برگزیدن.
(گُ نِ)(اِمص.)برگزیدن، انتخاب کردن.
(گُ نِ) (اِ.)
۱- مجموعه‌ای از نوشته‌های انتخاب شده.
۲- هر یک از پاسخ‌های یک آزمون.
۳- هر یک از دو یا چند شیئی، پیشنهاد یا راه حلی که بتوان انتخاب کرد.
(گَ) (ص.) (عا.) مزه‌ای که دهان را می‌بندد.
(گُ) (پس.) پسوندی است که در ترکیب با بعضی واژه‌ها معنای خورنده می‌دهد. مانند: غم گسار، می‌گسار.
(گُ دَ) (مص م.)
۱- نهادن، گذاشتن.
۲- خوردن، خوردن شراب و غم.
(گُ رَ دِ) (ص فا.) ساقی.
(گُ دَ) (مص م.) نک گساردن.
(گَ) (ص.) زشت، قبیح، نازیبا.
(گُ) [ په. ] (ص.) جسور، بی ادب.
(~. شُ دَ) (مص ل.) بی باک شدن، دلیر شدن.
(~.) (حامص.) دلیری، بی پروایی.
(~. کَ دَ) (مص ل.) جسارت کردن.
(گُ تَ دَ) (مص م.)
۱- پهن کردن.
۲- فرش کردن.
۳- منتشر کردن.
۴- پخش کردن.
(گُ دَ) (مص م.) نک گستراندن.
(گُ تَ دَ) (مص م.)
۱- پهن کردن، باز کردن.
۲- پخش کردن، انتشار دادن.
۳- رواج دادن، متداول کردن.
(گُ تَ دَ) (ص.) هرآنچه که بگسترانند.
(گُ تَ دِ) (ص مف.) پهن کرده، پهن شده.
(~. شُ دَ) (مص ل.) منتشر شدن.
(گُ تَ رِ) (اِمص.)
۱- گستردگی، پهن شدگی.
۲- فرش، هر چیز گستردنی.
۳- رواج، توسعه، بسط.
