می‌دمد صبح و کله بست سحاب
می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
گر خمر بهشت است بریزید که بی دوست
هر شربت عذبم که دهی عین عذاب است
«حافظ»
(کُ گِ رِ) (اِ.) شرفه، دندانه، دندانه‌های بالای دیوارها و بلندی‌های هرچیزی.
(کُ گْ یا گِ رِ) [ فر. ] (اِ.)
۱- مجلسی متشکل از نمایندگان چند دولت یا عده‌ای دانشمند برای بحث و گفتگو، همایش (فره).
۲- مجلس قانون گذاری ایالات متحده امریکا.
(~.) (ص مر.) دندانه دار.
(کُ) [ فر. ] (اِ.) نوعی مشروب الکلی گران قیمت.
(کُ یَ) [ ع. کنیه ] (اِ.) نک کنیه، لقب.
(کِ تِ) (اِ.) نام تجاری ماده‌ای مرکب از پودر خاک سنگ، سیمان سفید و مواد ضد رطوبت و چند ماده دیگر در رنگ‌های مختلف که برای زیباسازی نما با پمپ روی آن پاشید می‌شود.
(کَ) (اِ.) برده زن، خدمتکار زن.
(کَ زَ) (اِمصغ.)
۱- دخترک.
۲- پرستار زن خرد.
۳- دخترک یا زنکی که بَرده باشد.
(کَ) [ معر. ] (اِ.) معبد یهود.
(کَ سَ یا سِ) [ معر. کنیسه ] (اِ.) پرستشگاه یهودان.
(کَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- پوشش، پرده.
۲- سپر.
۳- مستراح.
(کُ یَ یا یِ) [ ع. کنیت ] (اِ.) لقب، بَرنام.
(کَ) (اِ.) مخفف کاه.
(کُ) (اِمصغ.) مخفف کوه.
(~.)
۱- (موصول) کلمه‌ای که دو قسمت جمله را به یکدیگر پیوند می‌دهد.
۲- (ادات استفهام) چه کسی ¿ کی ¿
(کِ) (ص.) کوچک، خرد.
(کَ) (ص.) خجل، شرمنده.
(کِ نَ) [ ع. کهانه ] (اِمص.) فالگویی، ستاره شناسی.
(کَ بَ یا بُ) (اِمر.) خزانه دار، صراف.
(کُ بُ) (ص.) زاهد، گوشه نشین، عابد.
