می‌دمد صبح و کله بست سحاب
می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
رعدها آوازهٔ احسان عالمگیر تو
ابرها چتر پریزاد سلیمان تواند
«صائب تبریزی»
(کُ مّ) [ ع. ] (اِ.) آستین. ج. اَکمام.
(کَ) [ په. ]
۱- (ص.) اندک، قلیل.
۲- (ص تف.) کمتر، اقل.
۳- الا، منهای.
۴- کمیاب، نادر.
(کَ. اَ) [ فا - ع. ] (ص مر.) پست نژاد.
(کَ. بَ عَ) [ فا - ع. ] (ص مر.) فقیر، ندار.
(کَ. دِ) (ص مر.) بی جرأت، ترسو.
(~.) (حامص.) جبن، ترس.
(کَ) (ص.) خجالتی، خجول.
(کَ. زَ دَ)
۱- (مص م.) حقیر شمردن.
۲- (مص ل.) اظهار عجز کردن.
(~. زَ دِ) (ص.) بی دولت، بی اقبال.
(~. زَ) (ص فا.)
۱- کسی که در قمار همیشه می‌بازد.۲ - بی دولت، بی اقبال، سهل - انگار.
۳- پست کننده.
(کَ. ظَ) (حامص.) بی طاقتی، بی - گنجایشی.
(~.) (ص فا.) فروشنده‌ای که جنس را کمتر از وزنی که باید داشته باشد می‌فروشد.
(~.) (حامص.) تقلب در وزن جنس هنگام فروختن.
(~. مَ حَ) [ فا - ع. ] (ص مر.)
۱- بی اعتبار.
۲- کم توجه، کم لطف.
(کَ. نَ) [ فا - ع. ] (ص مر.) بی مانند، بی مثل.
(~ُ سú) نقصان، زیان، عیب.
(کَ) (ص مر.)
۱- تنبل.
۲- بی تجربه.
(کُ کُ) (اِ.) ریگ روان.
(کَ. گِ رِ تَ) (مص م.) ناچیز شمردن، حقیر پنداشتن.
(کَ) [ ع. ] (ق.) همچنان، مانند اینکه.
