می‌دمد صبح و کله بست سحاب
می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
گوی خوبی بردی از خوبان خلخ شاد باش
جام کیخسرو طلب کافراسیاب انداختی
«حافظ»
(اَ بِ) (اِ.) طبقه.
(اِ یا اُ)
۱- (اِمص.) لغزش.
۲- خزیدن.
۳- مجازاً: سهو، خطا.
(اِ خِ) (اِمص.) لغزش، زلت.
(اِ دَ) (مص ل.)
۱- لغزیدن.
۲- سکندری رفتن.
( اِ ) (اِ.) نک اشکل.
(اِ کِ) (اِ.) = اشکال: پای بند ستور.
(اِ گِ یا گَ دَ)(مص ل.)تعجب کردن، به حیرت افتادن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ شی ء؛ چیزها.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ شیعه ؛ پیروان.
(اَ یَ) [ ع. ] (ص.) سفیدمو و پیر.
(اَ یَ) [ ع. ] (ص.) آن که نشان مادرزادی دارد، خال دار.
(اِ بَ) [ ع. اصابه ] (مص ل.) رسیدن، رسیدن تیر به هدف.
(اَ بِ) (اِ.) جِ اصبع ؛ انگشتان.
(اَ غَ) [ ع. ] (اِ.) جِ اصغر.
۱- خردسالان، کوچکان. مق اکابر.
۲- کهتران.
(اَ لَ) [ ع. اصاله ] (اِمص.)
۱- نژاده بودن، اصیل بودن.
۲- نجابت داشتن.
( اِ ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- بامداد کردن.
۲- درآمدن بامداد.
(اَ بَ) [ ع. ] (ص.)
۱- خوب رو، زیبارو.
۲- مویی که سفید مایل به سرخ باشد.
(اِ بَ) [ ع. ] (اِ.) انگشت. ج. اصابع.
(اَ صَ حّ) [ ع. ] (ص تف.) صحیح تر، درست تر.
( اَ ) [ ع. ] (ص.) جِ صاحب.
۱- یاران، دمسازان.
۲- مالکان، صاحبان.
