می‌دمد صبح و کله بست سحاب
می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
عشوه‌ای از لب شیرین تو دل خواست به جان
به شکرخنده لبت گفت مزادی طلبیم
«حافظ»
(اِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) دشوار شدن.
۲- (اِمر.) پوشیده شدن کار.
۳- (اِمص.) دشواری.
۴- خرده گیری.
(~.) (اِ.) پای بند ستور، شکال.
(~. تَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) ایراد گرفتن.
(اَ کَ) [ ع. ] (ص تف.) سپاس دارتر، حق شناس تر.
(اِ کَ دَ) (مص م.) نک شکردن.
(اِ کَ رِ) نک شکره.
(اِ کَ) (اِ.)
۱- شکاف، رخنه.
۲- غار، کهف.
(اِ کَ یا کِ) (ص.) اسبی که دست راست و پای چپش سفید باشد.
(اِ کَ) (اِ.)
۱- پای بند ستور، ریسمانی که بر زانوی شتر بندند تا فرار نکند.
۲- مکر، حیله.
(اَ کَ) [ ع. ] (ص تف.) مشابه تر، مانندتر.
(~.) [ ع. ] دشوارتر، سخت تر، مشکل تر.
(~.) [ ع. ] (ص تف.) خوشگل تر، خوش صورت تر.
(~.) [ ع. ] (ص.)
۱- آن که در وی سرخی و سفیدی با هم آمیخته باشد.
۲- کسی که در سفیدی چشمش اندکی سرخی باشد.
(اِ کِ لِ) (اِمر.) نک اشکلک.
(اِ کِ لَ) (اِمر.)
۱- شکنجه.
۲- نوعی شکنجه و آن چوبی بوده که لای انگشتان متهمان می‌گذاشتند و فشار می‌دادند تا به جرم خود اقرار کنند.
۳- چوبی است به مقدار چهار انگشت که وسط آن باریک تر از دو سر وی ...
(اِ کَ) (اِ.) شکم، بطن.
(اِ کَ) (اِ.) = شکن: چین و شکن.
(اِ کُ) (اِ.) نیشگون، وشکون.
(اِ کَ نِ) (اِ.)
۱- چین، شکن.
۲- نوایی است از موسیقی قدیم.
۳- خورشی است از روغن و سبزی و پیاز و تخم مرغ و آرد.
( اَ ) (اِ.)
۱- سقف.
۲- هر مرتبه از پوشش خانه، طبقه ؛ اشکو و آشکو هم گویند.
