رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
خوش هواییست فرح بخش خدایا بفرست
نازنینی که به رویش می گلگون نوشیم
«حافظ»
(هَ. دَ) (عا.) (مص م.) (عا.)
۱- روان کردن آب در زمین‌های لم یزرع.
۲- هدر دادن، تلف کردن.
(هَ زِ) (اِ.) (عا.)
۱- آبی که بیهوده روی زمین جاری شود.
۲- فاضلاب.
(هَ) (اِمر.) (عا.) تخته‌ای که جلو جوی و نهر نهند برای کم و بیش کردن آب.
(هَ زِ) [ په. ] (ص.)
۱- بیهوده، یاوه.
۲- بیکاره.
۳- زن بدکاره.
(~.)(حامص.) بیهوده گویی، یاوه گویی.
(~. دَ) (ص فا.) بیهوده گوی، پرگوی.
(~. شُ دَ) (مص ل.)
۱- فاسد شدن.
۲- خراب شدن و از کار افتادن پره قفل و کلید و مانند آن.
(~.) (ص فا.) بیهوده گو، یاوه گو.
(~. مَ رَ) (ص مر.) سگ ولگرد.
(~. گَ) (ص فا.) آواره، ولگرد.
(هَ زِ) [ په. ] (حامص.)
۱- یاوه گویی.
۲- ولگردی.
(~.) (اِ.) اول شیری که از پستان زن پس از زاییدن جاری شود.
(هَ) (اِ.) چوب پوشش بام خانه.
(هَ رَ) (اِ.) بریدن شاخه‌های زاید درخت.
(هِ رِ) (اِ.) (عا.) دفعه، مرتبه.
(هَ شَ یا ش) (اِ.) چنگال.
(هَ ش) (اِ.) عشقه، هر گیاهی که به درخت بپیچد.
(هِ رِ) (ص.) (عا.) شدید، سخت.
(هَ رَ) [ ع. ] (اِ مص.) پیری، کهنسالی.
(هَ رَ) [ ع. ] (اِ.) جسمی مخروطی شکل که قاعده اش مربع یا چندضلعی باشد و وجوه جانبی آن مثلث‌هایی باشند که همه به یک رأس مشترک منتهی شوند.
