رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
منم و دلی که دائم به دو دست دارم او را
اگرش نگاه داری به تو می سپارم او را
«میر صبری اصفهانی»
(زَ دَ) (مص ل.)
۱- گزیدن.
۲- کنایه از: زخم زبان زدن، طعنه زدن.
(ص نسب.)
۱- منسبوب به نیش (ناب) غول.
۲- خرافی، خرافاتی. ؛ایراد ~ایراد نامربوط، اعتراض بیهوده.
(تَ) (اِ.) آلت نوک تیزی که با آن رگ می‌زدند.
(خَ) (اِمر.) زهرخند؛ خنده‌ای که از روی خشم و عصبانیت کنند.
(اِ.) نک. نیشتر.
(اِ.) (عا.) گرفتن و فشار دادن پوست و گوشت بدن با دو انگشت شست و اشاره.
(فِ) (اِ.)
۱- بندازار و شلوار.
۲- پوستین و پوست حیوان مرده.
(نَ یا نِ) [ ع. ] (مص ل.) رسیدن به مطلوب.
(اِ.)
۱- ماده‌ای است آبی رنگ که از برگ انواع درختچه نیل به دست می‌آید.
۲- درختچه‌ای است از تیره پروانه واران، دارای برگ‌های مرکب و گل‌های قرمز یا صورتی، بیشتر به منظوراستفاده ماده آبی رنگ از برگ آن‌ها کشت می‌شود.
(ص مر.) به رنگ نیل، لاجوردی.
(لُ پَ) (اِ.) نک. نیلوفر.
(لِ) (اِ.)
۱- نیل.
۲- (ص.) کبود.
(فَ) (اِ.) گیاهی است که مانند پیچک به اشیاء اطراف خود می‌پیچد و بالا می‌رود، گل‌هایش شیپوری و کبود رنگ می‌باشد.
(لَ)(اِمصغ.)۱ - کبودی اندک در پوست بدن.
۲- نشگون.
(نِ) (ص مر.) لاجوردی.
(ص نسب.) به رنگ نیل، کبود رنگ.
[ په. ] (اِ.) نصف، یک دوُم از چیزی.
(اِمر.) نوعی قبا که آستین‌های آن تا آرنج می‌رسد و آن را از پارچه‌های زری می‌سازند و روی لباس‌های دیگر پوشند.
(بِ مِ) (ص مر.) نیم کشته، حیوانی که هنو ز جان داشته باشد.
(بَ) (ص مر.)
۱- نه کاملاً مایع و نه کاملاً جامد.
۲- ناقص.
