روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
نیست جز طول امل در کف مرا از عمر هیچ
از کتاب من، همین شیرازه بر جا مانده است
«صائب تبریزی»
(ص نسب.)
۱- قاتل، کشنده.
۲- جنگجو.
(جِ گَ) (ص مر.) اندوهگین، پ ُ ر - اندوه.
(خُ) (ص.) کج، کژ.
(خُ لِ) (حامص.) کجی.
(اِ.)
۱- تاج خروس.
۲- ترک، کلاهخود.
[ ع. ] (اِ.) پستانداری از راسته سم داران که در هر دست و پا دارای چهار انگشت است و همه چیز می‌خورد.
(ص مر. اِمر.)
۱- محلی که خوکان در آن زندگی کنند.
۲- (کن.) جایی کثیف و نامناسب برای زندگی و سکونت.
(گَ) (ص فا.) عادت کرده.
(اِ.) عادت، خصلت.
(خُ) (اِ.) عَرَق.
(اِ.) بر وزنِ بید: گیاه نورسته.
(خیش) [ په. ]
۱- (اِ.) از افراد خانواده و خاندان. ج. خویشان.
۲- ضمیر مشترک برای اول شخص و دوم شخص و سوم شخص مفرد و جمع.
(وَ) (اِ.) قوم و خویش.
(تَ)
۱- (اِ.) شخصیت، ذات.
۲- (ضم.) ضمیر مشترک برای اول، دوم و سوم شخص مفرد و جمع.
(~.) (ص فا.) نک خوددار.
(~.) (حامص.) نک خودداری.
(ص.)۱ - کشاورز، دهقان.
۲- وظیفه - شناس.
(حامص.)
۱- وظیفه شناسی.
۲- پارسایی، تدین.
(حامص.) کشاورزی، دهقانی.
(حامص.) خویشاوندی، قرابت.
