روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
که بود آن آهوی وحشی چه بود آن سایه مژگان؟
که تاب از من ستاند امروز و خواب از من ربود امشب
«رهی معیری»
(~.) (ص مر.)
۱- دستگاه و آلتی به خودی خود کار می‌کند، اتوماتیک.
۲- مداد خودنویس.
(~.) (ص مر.)
۱- خودسر، خودرای.
۲- هوی پرست.
(~. مِ) (ص مر.)
۱- خودسر.
۲- شهربان، مرزبان.
(~. مِ) (حامص.)
۱- خودسری.
۲- هوی پرستی.
(~. کُ) (حامص.)
۱- خود را به وسیله‌ای کشتن، انتحار.
۲- (کن.) کار زیاد کردن، کوشش بسیار کردن.
(خُ) (ص نسب.) آشنا.
(~.) (حامص.)
۱- خودسری.
۲- انانیت، هستی.
(خُ) (اِخ.) خورشید، آفتاب.
(~.)
۱- (اِ.) ریشه خوردن، خوراک.
۲- خوردنی.
۳- (ص فا.) در ترکیب به معنی خورنده آید: باده خور، میراث خور.
(خُ بِ) (اِمر.)
۱- سوراخی که در بندی که بر جوی بسته‌اند ایجاد شود و آب اندک اندک از آن خارج شود.
۲- جوی کوچکی که برای زراعت از نهر جدا کنند.
(خُ دَ) (مص م.) نک خورانیدن.
(خُ دَ)(مص م.)به خوردن واداشتن.
(خُ) (اِمر.) طعام، خوردنی.
(خُ) نک خرجین.
(خُ خُ وَ) (اِ.) کابوس، بختک.
(خُ) (اِ.) خوراک، طعام.
(خُ دَ) [ په. ]
۱- (مص م.)فرو بردن غذا از گلو.
۲- نوشیدن.
۳- (عا.) سوء استفاده مالی به هنگام تصدی شغلی.
۴- شکست خوردن، مغلوب شدن.
۵- مناسب بودن، جور بودن.
۶- ساییدن (فنی).
۷- (مص ل.) تصادف کردن.
۸- اصابت کردن.
۹- مقارن شدن، همزمان شدن. ...
(خُ دِ) (ص مف.) چیزی که از گلو فرو رفته و بلعیده شده.
(خُ رْ دِ) (اِ.) غذای آبکی، مانند آش و آبگوشت.
(خُ رِ) [ په. ]
۱- (اِمص.) خوردن.
۲- (اِ.) خوردنی، طعام.
۳- آنچه با نان یا برنج خورند. خورشت نیز گویند.
