روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
درین محیط پر از خون، بهار عمر مرا
به جمع کردن دامن چو داغ لاله گذشت
«صائب تبریزی»
(خَ قِ) [ ع. خلیقه ] (اِ.)
۱- سرشت، ذات.
۲- خوی، عادت. ج. خلائق.
(خَ) [ ع. ] (ص. اِ.) دوست خالص، صادق. ج. اخلاء.
(خَ یِّ) [ ع. خلیه ] (اِ.) کندوی عسل.
(خَ)
۱- (ص.) کج.
۲- پیچ و تاب.
۳- (اِ.) طاق ایوان.
۴- خانه زمستانی.
۵- گره ابرو، اخم.
(خُ) (اِ.)
۱- ظرف سفالینی بزرگ که در آن آب، سرکه، یا شراب ریزند.
۲- کوس، طبل.
(خَ. دَ)
۱- (مص م.) کج کردن.
۲- (مص ل.) مطیع شدن، نرمی نشان دادن.
(خَ. گِ رِ) (مص ل.)کج شدن، گوژ شدن.
(خُ خُ رُ) (اِمر.) یکی از آهنگ‌های موسیقی قدیم.
(خَ مّ) [ ع. ] (ص.) شراب فروش، باده - فروش.
(خُ) [ ع. ] (اِ.) دردسر و ملالی که پس از مستی عارض شخص می‌شود.
(خُ) [ ع - فا. ] (حامص.) ملامت و دردسری که به علت عدم دسترسی فرد معتاد به مواد مخدر بوجود می‌آید.
(خُ) (ص نسب.)
۱- پنج جزوی، آن چه دارای پنج جزو باشد.
۲- کلمه پنج حرفی.
(خَ دَ) (مص م.) نک خمانیدن.
(خَ دَ) (مص م.) خم کردن، کج گردانیدن.
(خُ) (اِ.) نک خماهن.
(خُ هَ) (اِ.) نوعی سنگ آهن به رنگ تیره که ساییده آن را برای درمان جرب به کار می‌بردند.
(خُ نِ) (اِمر.)
۱- سردابی که خم‌های باده را در آن جا گذارند.
۲- میخانه، میکده.
(خَ) [ ع. ] (اِ.) شراب، نوشابه مستی آور.
(خُ رِ) (اِ.) خم کوچک، خمچه.
(خَ) [ ع. ] (اِ.) شعری که در وصف شراب سروده شود.
