روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
بی عمر زنده‌ام من و این بس عجب مدار
روز فراق را که نهد در شمار عمر
«حافظ»
(خَ) [ ع. ] (ق.) واپس.
(خَ لَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جانشین، بازمانده.
۲- فرزند، فرزند شایسته. ج. اخلاف.
(خَ لِ) [ ع. ] (ص.) نیکخوی، خوش - خوی.
(خُ) [ ع. ] (اِ.) خوی، عادت، ج. اخلاق.
(خَ لَ) [ ع. ] (ص.) کهنه، ژنده. ج. خلقان.
(خَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) آفریدن.
۲- (اِمص.) آفرینش.۳ - (اِ.)آفریده، مخلوق.۴ - مردم، انسان.
(خَ) [ ع. ] (ص. اِ.) جِ خَلَق ؛ کهنه‌ها، ژنده‌ها.
(خِ قَ) [ ع. خلقه ] (اِمص.) آفرینش، فطرت.
(خَ لَ) [ ع. ] (اِمص.)
۱- تباهی، فساد.
۲- پراکندگی، تفرق.
(خِ) (اِ.) خشم، غضب.
(خِ) (اِ.)
۱- خلط غلیظی که از بینی آدمی و جانوران ریزد؛ آب بینی ستبر.
۲- گل تیره چسبنده.
(خَ لَ) [ معر. ] (اِ.) نک خَلَنگ.
(خِ لَ جَ) [ ع - فا. ] (اِمر.) شربتی که از سرکه و انگبین یا شکر و قند سازند؛ سکنجبین.
(خَ لَ دِ) (ص فا.) آن چه که در چیزی فرو رود.
(خَ لَ) (ص.) دو رنگ، ابلق.
(~.) (اِ.) گیاهی است که نوعی از آن به صورت درخت یا درختچه می‌باشد که از چوب آن کاسه و قدح می‌سازند و نوعی از آن علفی می‌باشد به رنگ‌های سرخ، زرد و سفید.
(خِ لِ) (اِ.) = خلنج: گرفتن اعضا و کندن به ناخن.
(خَ لِ) (اِ.) پاروی قایق رانی.
(خِ لَّ) [ ع. خله ] (اِمص.) مصادقت، برادری.
(خُ لَّ) [ ع. خله ] (اِمص.)
۱- دوستی، صداقت.
۲- خصلت.
