روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
«سعدی»
(مِ) [ ع. ] (ص.)
۱- گمنام.
۲- بی قدر، فرومایه.
(مِ) (اِ.)
۱- ابریشم خام.
۲- سرشیر.
۳- قلم.
۴- توده، تل ریگ.
(~. زَ) (ص فا.) نقاش، صورتگر.
(ص.) ساکت، آرام.
[ تر. ] (اِ.) رییس، سرور.
و مان (نُ) (اِمر.) دار و ندار، خانه و هر آن چه که متعلق به آن است.
(اِ.)
۱- خانه، سرا.
۲- لانه زنبور.
۳- شیارهای داخل لوله اسلحه.
[ تر - فا. ] (حامص.) حکومتی با دولت مرکزی ضعیف، که هر بخش از کشور برای خود امیری داشته باشد.
(غَ) (اِمر.) خانه تابستانی.
(اِمر.) خانواده، دودمان.
[ معر. ] (اِمر.)
۱- خانه، سرا.
۲- محلی که درویشان و مرشدان در آن سکونت کنند و رسوم و آداب تصوف را اجرا نمایند.
(نُ) [ تر. ] (اِ.)
۱- زن بزرگ زاده.
۲- عنوانی که برای احترام، پیش یا پس از نام زنان گفته می‌شود.
(نُ) (حامص.) عشقبازی و آمیزش جنسی با زنانی که همسر شخص نیستند.
(نْ یا نُ) (اِمر.) نک خان و مان.
(~.) (ص فا.) امری که سبب از بین رفتن خانمان شود، خانمان برانداز.
(نُ) (ص.) ویژگی زنی که دارای شخصیت و بزرگواری و بزرگ منشی باشد.
(نِ) [ په. ] (اِ.)
۱- اتاق.
۲- سرای، دار. ؛~ بخت رفتن کنایه از: شوهر کردن.
(~. بِ) (ص مر.) آواره.
(~ خُ) (اِمر.) صاحبخانه.
(~. خَ) (ص مر.)
۱- تهیدست، بدبخت.
۲- نوعی نفرین دال بر آرزوی بدبختی کسی. مق. خانه آبادان.
