روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
مرید طاعت بیگانگان مشو حافظ
ولی معاشر رندان پارسا می‌باش
«حافظ»
(حَ یَّ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جای، مکان.
۲- کرانه، جهت.
(حَ زُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- وسطِ سینه ستور که جای بستن تنگ است.
۲- زمین مرتفع.
(حِ) [ ع. ] (مص ل.) کنار افتادن، به یک سو شدن.
(~ُ بِ) [ ع. ] (اِمر.) گیر و دار، تنگی و گرفتاری.
(حِ) [ ع. ] (مص ل.) عادت ماهانه زنان.
(طِ) [ ع. حیطه ]
۱- (اِ.) احاطه شده.
۲- (مص م.) حفظ کردن، در پناه خود درآوردن.
(حِ) [ ع. ] (اِمص.)
۱- ظلم، جور.
۲- افسوس، دریغ. ؛~ِ نان نوعی توهین درباره کسی که آن قدر نالایق است که لیاقت نان خوردن هم ندارد.
(حِ یَ) [ ع. ] (اِ.) جِ حیله ؛ چاره‌ها.
(لَ) [ ع. حیله ] (اِمص.) نک حیله.
(لِ) [ ع. حیله ] (اِمص.)۱ - قدرت، توانایی.
۲- چاره.
۳- فریب، نیرنگ.
(~. گَ) [ ع - فا. ] (ص فا.) نیرنگ باز، مکار.
(حَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- هلاک، مرگ.
۲- محنت.
[ ع. ] (اِ.) هنگام، وقت. ج. احیان.
(حَ یَّ) [ ع. حیه ] (اِ.) مار، افعی. ج. حیات.
(حِ) [ ع. ] (اِ.) جانور. ج. حیوانات.
(حر.) حرف نهم از الفبای فارسی که در حساب ابجد برابر عدد "۶۰۰" می‌باشد.
(ص فا.) در ترکیب به معنی «خاینده» آید، آن که چیزی را بخاید: انگشت خا، شکرخا.
(ص. اِ) بازپس افکنده.
(یَ یا یِ) [ ع. خابئه ] (اِ.) خم، خنب.
(تِ) [ ع. ]
۱- (اِفا.) ختم کننده.
۲- (اِ.) پایان، عاقبت.
