روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
حلقه توبه گر امروز چو زهاد زنم
خازن میکده فردا نکند در بازم
«حافظ»
(حُ لِ) (اِ.) = هوله: پارچه‌ای که با آن صورت و دست‌ها را پاک و خشک کنند.
(مِ) [ ع. حومه ] (اِ.)اطراف و گرداگرد شهر.
(حَ کّ) [ ع. ] (مص م.)
۱- ساییدن.
۲- تراشیدن.
(حُ کّ) [ ع. ] (اِ.) جِ حاکم ؛ فرمانروایان، ولات، استانداران.
(حَ کّ) [ ع. ] (ص فا.) کسی که شکل یا نوشته‌ای را بر فلز یا نگین انگشتری حک کند.
(~.) [ ع - فا. ] (حامص.) حک کردن.
(حِ یَ) [ ع. حکایه ]
۱- (مص م.) نقل کردن مطلب یا داستانی.
۲- (اِ.) داستان، سرگذشت، قصه.
(حُ. فَ) [ ع - فا. ] (ص فا.) حکمران.
(حُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- امر، فرمایش.
۲- داوری، قضاوت.
۳- منشور، فرمان.
(حَ کَ) [ ع. ] (ص.) داور.
(حِ کَ) [ ع. ] (اِ.) جِ. حکمت ؛ اندرزها، پندها.
(حُ کَ) [ ع. ] (اِ.) ج. حکیم.
(حُ مَ نْ) [ ع. ] (ق.) ظاهراً، به احتمال قوی.
(حِ مَ) [ ع. حکمه ] (اِمص.)
۱- علم، دانش.
۲- راستی، درستی.
۳- کلام موافق حق.
(حُ) [ ع - فا. ] (ص فا.) حاکم، والی.
(~.) [ ع - فا. ] (حامص.) حکومت، فرمانروایی.
(حُ فَ) [ ع - فا. ] (حامص.) حکمرانی.
(حَ کَ یَّ) [ ع. حکمیه ] (مص جع.) میانجی گری، داوری.
(حِ کَّ) [ ع. حِکَّه ] (اِ.) خارش.
(حُ مَ) [ ع. حکومه ] (مص ل.)
۱- حُکم دادن، فرمان کردن.
۲- فرمانروایی.
