روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
جوی‌ها بسته‌ام از دیده به دامان که مگر
در کنارم بنشانند سهی بالایی
«حافظ»
(حَ طّ) [ ع. ]
۱- (مص م.) فرو آوردن.
۲- (مص ل.) فرو آمدن.
(حُ) [ ع. ] (اِ.) ریزه گیاه خشک، پاره و شکسته از چیزی خشک.
(حَ طَ) [ ع. ] (اِ.) هیزم، هیمه.
(حَ) [ ع. ] (مص م.) درهم شکستن.
(حَ ظّ) [ ع. ] (اِ.) بهره، نصیب. ج. حظوظ.
(حَ) [ ع. ] (مص م.) منع کردن، بازداشتن.
(حَ رِ) [ ع. حظیره ] (اِ.)
۱- محوطه، چهاردیواری.
۲- جایی که برای محفوظ ماندن چارپایان از باد و سرما درست کنند.
(حَ) [ ع. ] (ص.)
۱- متمتع، بابهره.
۲- کامیاب، خوشبخت.
(حَ یِّ) [ ع. حظیه ] (ص.) زن گرامی دلارام.
(حَ) [ ع. ] (مص م.) گرد گرفتن، گرد چیزی برآمدن.
(حَ) (اِ.)
۱- پاپیروس.
۲- لوئی.
(حَ فّ) [ ع. ] (ص.)
۱- کسی که پیشه اش کندن زمین و کاوش کردن آن است.
۲- گورکن، قبرکن.
۳- باستان شناسی که برای به دست آوردن اشیا عتیقه زمین را حرف کند.
(حِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) نگاه داشتن، نگاه داری کردن.
۲- (اِ.) ستر، پرده.
(حِ ظَ) [ ع. حفاظه ] (مص م.) نگاه داشتن.
(حَ وَ) [ ع. حفاوه ] (مص ل.) مهربانی کردن، احوالپرسی.
(حَ یِ) [ ع. حفائر ] (اِ.) جِ حفیره ؛ گودال‌ها.
(حَ فَ) [ ع. ] (اِ.) جِ حافد.
۱- خدمتکاران.
۲- یاران، دوستان.
۳- فرزندزادگان.
(حَ) [ ع. ] (مص م.) کندن، گود کردن.
(حُ رِ) [ ع. حفره ] (اِ.)
۱- گودال، سوراخ.
۲- قبر. ج. حفر.
(حِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) نگاهبانی کردن، نگه داری کردن.
۲- به ذهن سپردن، در حافظه نگاه داشتن.
۳- (اِ.) یاد، ذهن.
۴- جلوگیری از ایجاد خدشه یا آشفتگی.
