روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
گر شود آنروی روشن جلوه گر هنگام صبح
پیش رخسارت کسی بر لب نیارد نام صبح
«رهی معیری»
(حِ صِّ) [ ع. حصه ] (اِ.) بهره، نصیب. ج. حصص.
(حُ) [ ع. ] (مص ل.) به دست آمدن.
(حُ) [ ع. ] (اِ.) جِ حصن ؛ دژها، پناهگاه‌ها.
(حَ صا) [ ع. ] (اِ.)
۱- سنگریزه.
۲- شمار بسیار.
(حَ) [ ع. ] (ص.) آنچه که از مزرعه درو شده باشد.
(حَ) [ ع. ] (اِ.) بوریا، فرشی که از نی یا برگ خرما بافته شده باشد.
(حَ) [ ع. ] (ص.) خردمند، درست - رای.
(حَ) [ ع. ] (ص.) استوار، محکم.
(حَ) [ ع. ] (مص م.) برانگیختن، تحریک کردن.
(حُ ضّ) [ ع. ] (ص. اِ.) جِ حاضر؛ حاضران در مجلس.
(حَ یا حِ رَ) [ ع. حضاره ] (اِمص.) شهرنشینی، ساکن شدن در شهر.
(حِ نَ) [ ع. حضانه ] (اِمص.) پرستاری، در کنار گرفتن.
(حَ ضَ) [ ع. ] (اِ.)۱ - جای حضور.
۲- منزل.
۳- شهر.
(حَ ضَ) [ ازع. ] (اِ.) جِ حضرت.
۱- اشخاص حاضر و موجود.
۲- برای تعظیم کسان استعمال می‌شود.
(حَ رَ) [ ع. حضره ] (اِ.)۱ - قرب، حضور.
۲- آستانه درگاه.
۳- کلمه‌ای است که برای احترام پیش ازنام قدیسان و بزرگان می‌آید. ؛~ عباسی الف - به حضرت عباس قسم. ب - به صورت راست و درست.
(~.) [ ع - فا. ] (ص نسب.) درباری، منسوب به دربار.
(حَ ضَ) [ ع. ] (ص نسب.) شهرنشین.
(حِ) [ ع. ] (اِ.) بغل، آغوش.
(حُ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) حاضر شدن.
۲- (اِمص.) وجود، ظهور.
۳- (اِ.) درگاه، آست ان. ؛~ُ غیاب حاضر و غایب کردن، شناختن کسانی که حاضرند و کسانی که غایبند.
(حَ ض) [ ع. ] (اِ.)
۱- فرود، پستی.
۲- جای پست در زمین یا پایین کوه.
