روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
بستان دگر امروز بهشتست ولیکن
هرجا که توئی گلشن و بستان من آنجاست
«خواجوی کرمانی»
(جَ دَ) (مص ل.) جست زدن.
(جَ) [ ع. ] (ص.) بلندآواز.
(جَ) (اِ.) واژه‌ای است گرفته شده از عربی به معنی اسباب و اثاثیه‌ای که عروس با خود به خانه داماد می‌برد.
(جَ) [ ع. ] (اِ.) اسب چابک و تندرو.
(جَ یّ) نک جَهیز.
(اِ.) = جوغ. یوغ. جغ. جوه: چوبی که به وقت شیار کردن زمین بر گردن گاو گذارند.
(جُ) (اِ.) گیاهی از خانواده گندمیان جزو دسته غلات که دارای سنبله ساده‌ای است.
[ په. ] (اِ.) رود کوچک.
(جَ وّ) [ ع. ]
۱- هوای گرداگرد زمین، اتمسفر.
۲- کنایه از: اوضاع و احوال.
(جَ) [ ع. ]
۱- (اِ.) پاسخ.
۲- آن چه پس از حل مسئله یا معادله به دست می‌آید.
۳- (اِمص.) جبران، تلافی.
۴- نتیجه آزمایش یا آزمون.
(~. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) به کسی جواب رد دادن.
(جَ) [ ع. ] (ص.) بخشنده، راد.
(جَ وّ) [ ع. ] (ص.) بسیار بخشنده.
(جَ) [ ع. ] (ص.) اسب تندرو.
(جِ) [ ع. ] (اِ.) همسایگی، نزدیکی.
(جَ رِ) [ ع. ] (اِ.) جِ جارحه.
۱- اندام‌ها.
۲- مرغان شکاری.
(جَ رِ) [ معر. گوارش ] (اِ.)
۱- نوعی حلوا.
۲- ترکیبی است که به جهت هضم طعام خورند.
۳- معجونی مفرح و مقوی و محلل ریاح و مصلح اغذیه.
(جَ) (اِ.) ذرت، بلال.
(جَ) [ ع. ] (اِ.) جِ جاریه.
۱- کنیزکان.
۲- کشتی‌های بزرگ.
(جَ) (اِ.) = گواز: چوبدستی که با آن گاو و خر را رانند.
