روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم
چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد
«حافظ»
(جَ دِ) (ص مر.)
۱- جهانگرد.
۲- باتجربه.
(~. گَ) (ص فا.) سیاح، کسی که زیاد سفر می‌کند.
(~. گَ) (حامص.) سیاحت.
(~.) (ص فا.) گیرنده جهان.
(جَ دَ) (مص م.) نک جهاندن.
(جِ بَ) [ معر. ] (ص. اِ.)
۱- گهبد، دانشمند بزرگ. ج. جهابذه.
۲- واسطه و دلالی که مؤدیان مالیات، مالیات خود را توسط او به دیوان می‌پرداختند.
(جِ هَ) [ ع. جهه ] (اِ.)۱ - سوی، طرف.
۲- در علم جغرافی هر یک از جهات اربعه.
۳- روی.
۴- ناحیه. ج. جهات.
(جَ) [ ع. ] (مص ل.) کوشیدن، رنج بردن.
(جُ) [ ع. ] (اِمص.) توانایی، استقامت.
(جَ) [ ع. ]
۱- (اِمص.) با صدای بلند خواندن.
۲- (اِ.) آشکار.
(جَ یا جِ هِ) (اِمص.) جست و خیز.
(جَ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) نادان بودن.
۲- (اِمص.) نادانی.
(جُ هَ) [ ع. جهلاء ] (ص. اِ.) جِ جاهل و جهول ؛ نادان.
(جَ هَ لِ) [ ع. جهله ] (اِ.) جِ جاهل.
(جَ هَ د) (ص فا.) جست و خیزکننده.
(جَ هَ نَّ) [ معر. ] (اِ.) دوزخ. ؛ ~ را جلو چشم کسی آوردن (کن.) کسی را به شدت زجر دادن. ؛ سر به ~ زدن (کن.) بسیار گران شدن.
(جُ) (ص. اِ.) یهود، یهودی.
(جُ نِ)
۱- (اِمر.) عَسَلی، پارچه زردی که جهودان برای بازشناخته شدن از مسلمانان بر دوش خود می‌دوختند.
۲- (ق مر.) مانند جهودان، جهودی.
(جَ وَ) [ ع. ] (ص.) بلندآواز.
(جَ) [ ع. ] (ص.) نادان، بی خرد.
