روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر
کز غمت دیده مردم همه دریا باشد
«حافظ»
(جَ رَ) (ص.) زخمی، مجروح.
(جَ) (اِ.) تخت پادشاهی.
(~.) (اِ.)پرنده‌ای کبود رنگ که پیوسته در کنار آب نشیند، خرچال.
(~.) [ ع. ] (اِ.)
۱- زمین هموار بی گیاه.
۲- جامه کهنه ؛ ج. جرود.
(جَ رِ) [ ع. ] (ص.) بی گیاه.
(جُ) [ ع. ] (اِ.) ج. اجرد؛ بی مویان، خرد مویان، کوتاه مویان.
(جُ دِ) (اِ. ص.) اسب اخته شده، اسبی که پدرش عربی و مادرش از نژاد دیگر باشد.
(جَ دِ) (اِ. ص.) اسب زرد رنگ.
(جُ رِ) [ ع. ] (اِ.) نوعی موش صحرایی. ج. جرذان.
(جِ) (اِ.) دیوار اطاق و ایوان.
(جَ) (اِ.) = چرز: پرنده‌ای است که حباری گویند.
(جَ یا جُ رَ یا رُ) [ ع. ] (اِ.) زمینی که بر وی گیاه نروید.
(جَ) (اِ.)
۱- (مص ل.) سخن گفتن.
۲- نغمه سرودن.
۳- (اِ.) آواز نرم
(جَ رَ) [ ع. ] (اِ.) زنگ، درای.
(~. زَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) اظهار وجود کردن.
(جَ شَ) (اِ.) هجو، شعری که در هجو کسی بگویند.
(جُ عَ) [ ع. جرعه ]
۱- (مص ل.) کم کم نوشیدن.
۲- (اِ.) آن مقدار از آب یا هر چیز مانند آن که یک بار بیآشامند.
(~.) [ ع - فا. ]
۱- (ص فا.) آن که جرعه (شراب و مانند آن) ریزد.
۲- (اِمر.) جامی باشد ناوچه دار و آن دو قسم است: بزرگ و کوچک. با بزرگ آن زنان در حمام آب بر سر ریزند ...
(~.) [ ع - فا. ] (ص فا.) شرابخوار.
(~. کِ) [ ع - فا. ] (ص مر.) ریزه خوار، طفیلی.
