روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد
حسابش با کرام الکاتبین است
«حافظ»
(جَ) (اِ.) = جخج: نوعی تورم در گلو که درد ندارد.
(جَ دّ) [ ع. ] (اِ.) پدربزرگ، نیا. ج. اجداد.
(جِ دّ) [ ع. ] (مص ل.) کوشیدن، سعی کردن.
(~.) [ ع. ] (اِ.)
۱- بهره، نصیب.
۲- کنار رود.
۳- بخت.
(جُ) (ص.)
۱- سوا، دور از هم.
۲- تنها، منفرد.
۳- ممتاز، مشخص.
(جِ) [ ع. ] (اِ.) دیوار.
(جِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) نبرد کردن.
۲- (اِمص.) دشمن.
۳- (اِ.) جنگ، ستیز.
(جَ) [ مغ - فا. ] (حامص.) جادوگری به وسیله سنگ جده (=یده). ضح. - مغولان و ترکان معتقد بودند که توسط چنین سحری می‌توانند طوفان‌های برف را در وسط تابستان ایجاد کنند.
(جَ وِ) [ ع. ] (اِ.) جِ جدول.
(جِ دَّ نْ) [ ع. ] (ق.)
۱- به راستی، بدون شوخی.
۲- با سعی و کوشش.
۳- به تأکید.
(جُ نِ) (ص مر.)
۱- تنها.
۲- قطعه قطعه.
(جُ) (حامص.)
۱- دور از هم بودن.
۲- تنهایی.
(جَ) [ ع. ] (اِمص.)
۱- تنگسالی، بی - حاصلی.
۲- عیب کردن.
۳- نازایی.
(جَ دَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- نو بودن، تازگی.
۲- توانگری.
(جَ دَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- راه راست.
۲- زمین رست.
۳- هامون، زمین هموار درشت.
(جَ) [ ع. ] (اِ.) دیوار. ج. جدار.
(جُ) [ ع. ] (اِ.) جِ جَدر؛ دیوارها.
(جُ دَ) [ ع. ] (اِ.) آبله، نوعی آبله که بر پاهای کودکان پدید آید، چیچک.
(جَ) [ ع. ] (مص م.) بریدن و قطع کردن.
(جَ دَ) [ ع. ] (اِمص.)
۱- ستیزه، کشمکش.
۲- بحث و گفتگو.
