روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
دست از مس وجود چو مردان ره بشوی
تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی
«حافظ»
(تَ یَ) [ ع. تقویه ] (مص م.) نیرو دادن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) بهاء جنسی را تعیین کردن.
۲- راست کردن.
۳- تعیین اوقات و زمان‌ها.
۴- (اِ.) گاهنامه.
(تَ یّ) [ ع. ] (ص.) پرهیزگار. ج. اتقیاء.
(تَ قَ یُّ) [ ع. ] (مص ل.) پابند چیزی شدن.
(تَ قَ یُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- پیروی کردن.
۲- همانند شدن.
۳- در نیمه روز خوابیدن.
(تَ یِّ) [ ع. تقیه ] (مص ل.)
۱- پرهیز کردن.
۲- خودداری از آشکار کردن مذهب خویش برای حفظ جان.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) در بند کردن، مقید ساختن.
(تَ) (اِ.) پسر امرد مزلف و مضخم، تگل.
(تَ لّ) [ ع. ] (اِ.) پشته، تپه بلند. ج. تلال.
(تَ) (ص.)
۱- کسی که خود را کثیف و ناپاک نگاه دارد.
۲- شور و غوغا.
(تَ) (اِ) بانگ، مشغله شور و غوغا.
(تَ حُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- به هم رسیدن.
۲- از پی هم آمدن.
(تَ زُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- همراه بودن.
۲- به یکدیگر وابسته بودن.
(تَ) (اِ.) کوشش، سعی.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) از هم پاشیده شدن.
(تَ صُ) [ ع. ] (مص ل.) به هم چسبیدن، متصل شدن.
(تَ طُ) [ ع. ] (مص ل.) به یکدیگر مهربانی کردن، با هم خوش رفتاری کردن.
(تَ طُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- به هم خوردن.
۲- به یکدیگر لطمه زدن.
(تَ عُ) [ ع. ] (مص ل.) بازی کردن.
(تَ عُ) [ ع. ] (مص ل.) یکدیگر را لعن کردن.
