روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
چون زلف تو ام جانا در عین پریشانی
چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی
«رهی معیری»
(تَ) [ ع. ] (مص م.) گوشمالی دادن.
(تَ عَ زّ) [ ع. ] (مص ل.) شکیب ورزیدن، شکیبایی کردن.
(تَ یِ) [ ع. تعزیه ] (مص م.) تسلیت دادن، دلجویی کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) گوشمالی دادن، ادب کردن.
(~.) [ ع. ] (اِ.) جِ تعزیر. نهادی که در آن جا میزان مجازات افراد خاطی تعیین و اجرا می‌شود.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) ارجمند گردانیدن، عزیز کردن.
(تَ یِ) [ ع. تعزیه ] (مص م.) عزاداری کردن.
(~. خا) (ص فا.) کسی که در تعزیه وظیفه‌ای را ایفا کند و اشعار مخصوص را خواند.
(~. گَ) (ص فا.)
۱- کارگردان تعزیه، مدیر تعزیه.
۲- گرداننده امری، چرخاننده دستگاهی.
(تَ عَ سُّ) [ ع. ] (مص ل.) دشوار شدن، سخت شدن.
(تَ عَ سُّ) [ ع. ] (مص ل.) بی راهه رفتن، بدون تأمل به کاری پرداخت ن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) دشوار ساختن.
(تَ عَ شُّ) [ ع. ] (مص ل.) عاشقی کردن.
(تَ عَ صُّ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) از چیزی سخت جانبداری کردن.
۲- (اِمص.) حمیت، عصبیت.
۳- سخت گیری.
(تَ عَ طُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- مهر ورزیدن.
۲- به سویی خم شدن.
۳- ردا به خود پیچیدن.
(تَ عَ طُّ) [ ع. ] (مص ل.) بی کار شدن، بی کار ماندن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)خوشبو گردانیدن، عطر زدن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) دست از کار کشیدن.
۲- (اِمص.) بیکاری.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) بزرگ داشتن، احترام کردن.
۲- (اِمص.) بزرگداشت.
(تَ عَ فُّ) [ ع. ] (مص ل.) پارسایی کردن.
