روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
نیازارم ز خود هرگز دلی را
که می ترسم در او جای تو باشد
«نظیری نیشابوری»
(تَ قُ) [ ع. ] (مص م.)
۱- از پی هم آمدن.
۲- کسی را دنبال کردن.
(تَ قُ) [ ع. ] (مص ل.) با هم پیمان بستن.
(تَ) [ ع. ] فعل است به معنای بیا.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) بلند پایه گردیدن.
۲- (اِمص.) بلندی، برتری.
(تَ) [ ع. ] (اِ.) جِ تعلیقه.
(تَ مِ) [ ع. ] (مص ل.) خود را به کوری زدن.
(تَ نُ) [ ع. ] (مص ل.) عناد ورزیدن.
(تَ نُ) [ ع. ] (مص ل.) دست در گردن هم انداختن.
(تَ هُ) [ ع. ] (مص ل.) با هم عهد بستن.
(تَ وُ) [ ع. ] (مص م.) به هم یاری کردن.
(~.) [ ع. ] (ص نسب.)
۱- منسوب و مربوط به تعاون.
۲- مجموعه‌ای که با کمک اعضای آن و برای تأمین منافع همه اعضا تشکیل می‌شود (اقتصاد).
(تَ) [ ع. ] (اِ.) جِ تعویذ.
(تَ عَ) [ ع. ] (اِمص.) خستگی، رنج. ج. اتعاب.
(تَ عَ بُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- عبادت کردن.
۲- بندگی کردن.
(تَ عَ بُّ) [ ع. ] (مص ل.) ترشروی گردیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به بندگی گرفتن، کسی را بنده خود کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- به عبارتی مقصود خود را بیان کردن.
۲- خواب را تفسیر کردن.
(تَ یِ) [ ع. تعبیه ] (مص م.) آراستن، آماده کردن.
(تَ عَ جُّ) [ ع. ] (مص ل.) به شگفت آمدن.
(تَ عَ) [ ع. ] (مص م.) به شگفت آوردن، به حیرت درآوردن.
