روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
اگر روم ز پی اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
«حافظ»
(تَ) [ ع. ] (مص م.) روشن گفتن، آشکار ساختن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- برگردانیدن.
۲- مشتق ساختن واژه‌ای از ریشه یا مصدر.
(تَ صَ عُّ) (مص ل.) بالا رفتن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) بالا رفتن، صعود کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- کوچک کردن.
۲- کوچک کردن معنی واژه‌ای به وسیله ادات تصغیر، مانند «چه» «ک».
(تَ صَ فُّ) [ ع. ] (مص م.)
۱- چیزی را به دقت نگریستن.
۲- کتابی را صفحه به صفحه و به دقت مطالعه کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) دست زدن.
(تَ یِ) [ ع. تصفیه ] (مص م.)
۱- پاک کردن، صاف کردن.
۲- پالایش.
(تَ صَ لُّ) [ ع. ] (مص ل.) سخت شدن.
(تَ صَ لُّ) [ ع. ] (مص ل.) لاف زدن، تملّق گفتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) اراده کردن، آهنگ انجام کاری کردن.
(تَ صَ نُّ) [ ع. ] (مص ل.) حالتی را به طور ساختگی به خود گرفتن، ظاهرسازی.
(تَ صَ نُّ) [ ع. ] (ص نسب.) ساختگی، مصنوعی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) ساختن، مهیا کردن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) دسته دسته کردن.
۲- نوشتن کتاب یا رساله.
۳- (اِ.) نوعی شعر که با آهنگ خوانده شود. ج. تصانیف.
(تَ صَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.)فرو شدن، فرود آمدن.
(تَ صَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) پنداشتن، صورت کسی یا چیزی را به ذهن آوردن.
(تَ صَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) صوفی شدن، به عرفان پرداختن.
(تَ صَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) خودداری نمودن از عیب.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- راست و درست دانستن.
۲- رای موافق دادن مجلس یا هیأت وزیران به لایحه‌ای.
