روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
گر قلب دلم را ننهد دوست عیاری
من نقد روان در دمش از دیده شمارم
«حافظ»
(تَ یِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- ناخالص کردن مسکوک.
۲- کوچک کردن.
۳- مردود گردانیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) زینت دادن، زیور کردن.
(تَ) (اِ.) تپانچه، سیلی.
(تَ بُ) [ ع. ] (مص ل.) پیشی گرفتن بر یکدیگر.
(تَ رُ) [ ع. ] (مص ل.) شتافتن، سرعت گرفتن.
(تَ فُ) [ ع. ] (مص ل.) فرود آمدن.
(تَ قُ) (مص ل.) سقوط کردن، فروافتادن.
(تَ لُ) [ ع. ] (مص م.) صلح کردن، با هم سازش کردن.
(تَ مُ) [ ع. ] (مص ل.) آسان گرفتن، مدارا کردن.
(تَ مُ) [ ع. ] (مص ل.) از همدیگر خبر شنیدن.
(تَ هُ) [ ع. ] (مص ل.) سهل گرفتن بر یکدیگر.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) برابر شدن با هم.
(تَ یُ) [ ع. ] (مص م.) روان کردن.
(تَ سَ بُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- سبب شدن.
۲- سبب جستن، راه جستن.
۳- زحمت کشیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) سبب ساختن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) خدا را به پاکی یاد کردن.
۲- سبحان الله گفتن.
۳- (اِ.) در فارسی دانه‌های به رشته کشیده شده‌ای که هنگام ذکر و دعا در دست گیرند.
(~. گُ تَ) [ ع - فا. ] (مص م.) نیایش خدای را کردن.
(~.) [ ع. ] (اِ.) جِ تسبیح. ؛ ~اربعه عبارت سبحان الله والحمدلله و لا اله الا الله و اللهاکبر که در رکعت‌های سوم و چهارم نماز معمولاً سه مرتبه قبل از رکوع خوانده می‌شود.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به هفت بخش در آوردن چیزی را، بر هفت رکن تقسیم کردن، هفت جزء کردن چیزی را.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) نوعی از تصرفات و زحافات است در عروض و آن افزودن حرفی ساکن است بر سببی که به آخر جزو افتد چنان که در «فاعلاتن»، «فاعلاتان» می‌شود.
