روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
هر دمش با من دلسوخته لطفی دگر است
این گدا بین که چه شایسته انعام افتاد
«حافظ»
(مَ هَ) (اِ.) زمین لرزه، زلزله.
(ص نسب.) منسوب به بوم، اهل محل، اهل ناحیه، محلی.
(اِ.) بچه دان، زهدان.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) دوری، جدایی.
(اِ.) = بن: نهایت و پایان هر چیز، بیخ.
(بُ کِ) [ انگ. ] (اِ.) مخزن ثابت یا متحرک ذخیره مواد فله‌ای مانند سیمان و گندم.
(اِ.)
۱- گرداب.
۲- سنگینی حال و تب و حرارت بدن.
(نِ) (اِ.)
۱- شکوفه، شکوفه درخت.
۲- غنچه.
(بُ) (شب جم.) شاید که، مگر.
(اِ.) زهدان، رحم.
(بُ) [ فر. ] (اِ.) ورزشی که در آن ورزشکار با استفاده از مشت با ورزشکار دیگر مبارزه می‌کند، مشت زنی.
(بُ سُ) (ص فا.) ورزشکاری که با استفاده از مشت به مبارزه با ورزشکار دیگر بپردازد، مشت زن.
(کِ دَ) (مص م.)
۱- بوی چیزی را استشمام کردن.
۲- پی به مطلبی بردن.
(بُ کِ)
۱- کلمه تمنی '، کاشکی.
۲- (ق.) مگر.
(گَ) (اِصت.)
۱- دارای بوی بسیار بد.
۲- جهت ابراز تنفر به کسی یا چیزی گفته می‌شود.
(اِمر.) مجمر، آتشدان.
[ په. ] (ص.) خوشبو، معطر.
(حامص.)یکی از حواس پنجگانه انسان، شامُه.
(ص مر.)دارای بوی بد، بدبو، متعفن.
(یِ) (اِ.)
۱- آرزومندی.
۲- آرزو.
