روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم
لیکن از لطف لبت صورت جان می‌بستم
«حافظ»
(~.) (اِ.)
۱- سنبوسه.
۲- آشی که با آرد گندم می‌پزند.
(~.) (اِ.) پولی که قماربازان پس از بردن به رسم انعام به حاضران دهند.
[ ع. ] (اِ.) حصیر، حصیری که از نی شکافته می‌بافند.
(ص.)
۱- اسب تندرو.
۲- مرد تیزهوش.
(~.) (اِ.) زنبور سیاه.
(بَ بُ) (اِ.) = بوزک. بوز:
۱- کفک.
۲- تنه درخت.
(زِ) (اِ.) شرابی که از آرد برنج و ارزن و جو تهیه کنند.
(کَ) (اِمر.) صفه، ایوان.
(نِ) (اِ.) میمون.
(اِ.) بوسه.
[ په. ] (اِمر.)
۱- جایی که گل‌های خوشبو در آن بسیار باشد.
۲- باغ مصفا.
(اَ) (اِ.) گل تاج خروس.
(تِ) [ انگ. ] (اِ.) وسیله‌ای که فرکانس‌های رادیویی را تقویت می‌کند و معمولاً برای دریافت بهتر تصاویر تلویزیونی به کار می‌رود.
(سُ لَ) [ ع. ] (اِ.)هُدهُد، مرغ سلیمان.
(سَ) (اِ.) نام یکی از آهنگ‌های موسیقی ایرانی.
(س ِ) (اِ.)
۱- تماس لب‌های کسی بر لب، گونه، دست و پای کس دیگر یا چیز مقدس از روی محبت و احترام و عشق یا چاپلوسی.
۲- ماچ.
(دَ)(مص م.) بوسه دادن، ماچ کردن.
(اِ.)۱ - کرّ و فر.
۲- خودنمایی، خودآرایی.
(بُ وِ) [ په. ] (اِمص.)
۱- بودن، کون.
۲- وجود هستی.
۳- تقدیر، سرنوشت.
[ فر. ] (اِ.) قطعه استوانه‌ای تو خالی که میله یا محوری در آن می‌چرخد.
