روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
نه هر که نظم دهد دفتری نظیر من است
که تابناک تر از خود نمی تواند دید
«رهی معیری»
(بِ زَ) (ص مر.)
۱- دلاور، شجاع.
۲- (فع.) دوم شخص مفرد امر حاضر از «زدن».
(بِ زَ. بَ دُ) [ فا - تر. ] (ص مر.) بسیار شجاع، دلیر.
(بَ زَ) (اِ.) کلید.
(بِ زَ) (اِمر.)
۱- جای راهزنی.
۲- کنایه از: موقعیت حساس.
(بُ زَ یا زِ) (اِ.)
۱- زمین پشته پشته و ناهموار.
۲- میوه خوشبوی.
(بِ زِ) [ په. ] (اِ.)
۱- گناه و خطا.
۲- جرم.
(~.) [ په. ] (ص فا.) گناهکار، مجرم.
(بُ) [ ع. ] (مص ل.) برآمدن، تافتن، تابیدن (آفتاب و ستارگان).
(بَ زَ) (اِ.) زینت و آرایش، توالت.
(بَ دَ) (مص ل.) نک وزیدن.
(بَ یا بُ شِ) (اِ.) تفاله کنجد.
(بُ چِ) (اِمصغ.)
۱- بزغاله.
۲- سه پایه قصاب و سلاخ.
(بَ) (ص.)
۱- کافی.
۲- بسیار.
(بَ رِ)(ص.) بسیار پرواز، تند پرواز.
(بَ. کَ دَ) (مص ل.) بسنده کردن.
(بَ) (ق.) بس، بسیار.
(بَ) [ معر. ] (اِ.) جِ بستان ؛ بوستان‌ها.
(بَ یا بِ دَ) (مص م.) شخم کردن، هموار کردن زمین شخم کرده.
(بَ یا بِ دِ) (ص مف.)
۱- زمین شخم شده.
۲- زمین آبیاری شده برای کاشتن.
(بَ یا بِ رِ)(اِ.)۱ - ایوان، صفه.
۲- بارگاه.
