دردِ ما را نیست درمان الغیاث
هجرِ ما را نیست پایان الغیاث
دین و دل بردند و قَصدِ جان کنند
الغیاث از جورِ خوبان، الغیاث
در بهایِ بوسه‌ای جانی طلب
می‌کنند این دلسِتانان الغیاث
خونِ ما خوردند این کافَردلان
ای مسلمانان چه درمان؟ الغیاث
هم‌چو حافظ روز و شب بی‌خویشتن
گَشته‌ام سوزان و گریان الغیاث
بر سر تربت من با می و مطرب بنشین
تا به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم
«حافظ»
(سُ تِ) (ص مف.)
۱- سوراخ نشده.
۲- دست نخورده.
(اِ.) طبیعت، عالم مادی.
(اِ.) زخمی که آب کشیده و عفونی شده باشد.
(س) (ص.) ناشکر، حق ناشناس.
(س) [ ع. ] (اِفا.) پرهیزکار، پارسا. ج. نساک.
(س دِ) (ص.) نااندیشیده، بی تأمل.
[ فر. ] (ص.) ملی، قومی.
[ فر. ] (ص.) ملیت خواه، کسی که طرفدار ملیت خود می‌باشد.
[ فر. ] (اِ.) تعصب ملی، احساسات ملی.
(یِ) [ په. ] (ص.) نالایق، ناسزاوار.
(ص.) گرسنه، کسی که از صبح غذا نخورده باشد، صبحانه نخورده.
(ص نسب.) غذایی که پس از مدتی گرسنگی خورده شود، صبحانه.
(ش) [ ع. ] (اِفا.)
۱- نشرکننده، منتشر کننده.
۲- شخص یا مؤسسه‌ای که کتب و نشریات را چاپ و منتشر کند.
(ش ِ) (ص.)
۱- ناآشنا، بیگانه.
۲- بی خبر، بی اطلاع.
(ش تِ)(ص مف.) نامعلوم، مجهول.
(ش) (ص.) غریب، بیگانه.
(ش نَ) (ص فا.) کر، کسی که شنوایی ندارد.
(شَ) (ص.) نشدنی، محال، غیرممکن.
(اِ.) پارچه نخی چرکتاب مانند متقال.
(شُ) [ فا - ع. ] (ص.) کسی که ناخشنود است یا به وضعی اعتراض ناروا دارد.
