اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
ای عنصر تو مخلوق از کیمیای عزت
و ای دولت تو ایمن از وصمت تباهی
«حافظ»
(هِ قُ هِ) (اِصت. ق.) (عا.) آوای گریه شدید، صدای گریستن سخت.
(هَ عَ) [ ع. ] (اِ.) نام منزل پنجم از منازل ماه که سه ستاره ریز است در بالای صورت فلکی جوزا.
(هِ) (اِ.) میوه‌ای کوچک به اندازه بند انگشت با پوست تیره و دانه‌های خوش بو از درختی به همین نام.
(هَ) [ ع. ] (از ادات استفهام) آیا.
(هَ) (شب جم.) کلمه تنبیه و ندا که برای آگاهانیدن به کار می‌رود.
(هَ ش) (ص.) زبون، بد، زشت.
(هِ) [ ع. ] (اِ.) ماه نو.
(هَ) (اِ.) شور، غوغا، غلغله.
(هَ هِ) (اِ.) زهری که هیچ پادزهر و درمانی ندارد.
(هَ هَ) (ص.) (عا.) آسان، سهل.
(هَ) [ ع. ] (اِمص.) نیستی، فنا.
(هَ کَ) [ ازع. ] (اِمص.) نیستی، مرگ.
(هُ لُ) (اِمر.)(عا.)
۱- زندان.
۲- سیاه - چال.
(هُ لُ) (اِ.) عصاره فیل زهره را گویند که به نام‌های حضض و حضیض نیز خوانده می‌شود.
(هَ لَ) [ په. ] (اِ.) هذیان، حرف بیهوده.
(~.) (اِصت.) حرف تنبیه، هلا.
(هِ لِ) فعل امر از هلیدن: بگذار، دست بردار.
(هَ لِ هُ ل) (اِمر.) (عا.) خوردنی‌های بی خاصیت که موجب سیری کاذب می‌شود.
(هَ هَ) (اِ.) نک. هلاهل.
(هَ هَ لِ) [ ع. هلهله ] (اِ.) هیاهو و سر و صدا در جشن و شادمانی.
