اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
کشید دانه امید ما سری از خاک
که برق خنده زنان از دل سحاب دمید
«رهی معیری»
(~. عَ) (اِمر.) کنایه از: هفت سیاره.
(هَ. هِ) (ص مر.)
۱- آن چه که هفت ماه از عمرش گذشته باشد. ؛ ~ بودن (زاییدن) (کن.) بسیار عجول شدن، بسیار شتاب داشتن.
(~. مَ) (اِمر.) مردان خدا که شامل هفت دسته‌اند: اقطاب، ابدال، اخیار، اوتاد، غوث، نقباء، نجباء.
(~. مَ زِ) [ فا - ع. ] (اِمر.) کنایه از: هفت آسمان.
(هَ تُ دَ دَ) (اِ.) منظور هفت سیاره و دوازده برج است.
(هَ تُ هَ)(اِمر.)
۱- هفت یا هشت عدد از چیزی.
۲- (کن.) گفتار خصومت آمیز و وحشت انگیز.
۳- آواز سگ.
(~. پِ دَ) (اِمر.) کنایه از: هفت سیاره.
(~. پَ) (اِمر.) هفت آسمان.
(~. چَ)(اِمر.)کنایه از: هفت آسمان.
(~. کِ وَ) (اِ.) نک هفت اقلیم.
(~. کَ ک) [ فا - ع. ] (اِمر.) هفت سیاره.
(~. کَ چَ) (اِمر.) (عا.) داشتن عایله خصوصاً اطفال قد و نیم قد بسیار.
(~. گَ) (اِمر.) از آهنگ‌های موسیقی قدیم ایران.
(~.) (اِمر.) هفت آسمان.
(هَ تِ) (اِ.) مجموع هفت روز یعنی از صبح شنبه تا شب شنبه دیگر، هر چهار هفته یک ماه است.
(هَ تُ رَ) (اِمر.) صورت فلکی خرس بزرگ.
(هَ تِ) مربوط یا مخصوص به یک هفته.
(هَ هَ) (اِ.) صدا و آواز سگ.
(هَ هَ) (ص.) (عا.) پیر، سالخورده.
(هَ وَ) [ ع. ] (اِ.) لغزش، خطا.
