اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
قیاس کردم و آن چشم جادوانه مست
هزار ساحر چون سامریش در گله بود
«حافظ»
(هَ تَ) (اِ) (عا.) کون، مقعد. ؛ ~ کسی پاره شدن (کن.) کونش پاره و دریده شدن. دچار کارهای طاقت فرسا شدن وی. ؛ ~کسی را پاره کردن (کن.) الف - کون را دریدن. ب - ...
(هُ تَ) (اِ.) (عا.) سوت، صفیر.
(هَ) (ص.) راست، برافراشته.
(~. کَ دَ) (مص م.) راست کردن، برافراشتن.
(هِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) هجی و تقطیع کردن حروف.
۲- (اِ.) سیلاب، مقطع.
(ه) [ ع. ] (مص م.)
۱- بدگویی کردن، دشنام دادن.
۲- بد و عیب کسی را گفتن.
(هَ وَ) (اِ.) گروه مردم.
(ه دَ) (اِ.) هژده، ده بعلاوه هشت، عدد بین هفده و نوزده.
(هِ) [ ع. ] (اِ مص.) جدایی، دوری.
(~.) [ ع. ] (اِمص.) جدایی، دوری.
(هِ رَ) [ ع. هجره ] (اِمص.)
۱- کوچ کردن، ترک وطن.
۲- مبداء تاریخ مسلمانان که زمان هجرت پیامبر است از مکه به مدینه برابر با ۶۲۲ م.
(ه) [ ع. ] (ص.) منسوب به تاریخ هجرت پیامبر.
(هَ جَ) [ ع. ] (اِ.) جِ هجنه.
(هَ جَ) (اِ.) برغست.
(هُ نِ) [ ع. هجنه ] (اِ.)
۱- عیب و زشتی.
۲- عیب کلام، سخنِ معیوب.
(هَ) [ ع. ]
۱- (اِمص.)بدگویی، سرزنش.
۲- مذمت به شعر.
۳- (اِ.) حرف یا چیز بیهوده.
(هُ جُ) [ ع. ] (مص ل.) خوابیدن.
(هُ) [ ع. ] (اِمص.) حمله، یورش.
(هِ جّ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) ؛~ کلمه حروف و حرکات و اعراب آن را جدا کردن.
(هَ) [ ع. ] (اِ.) گرمای نیم روز، گرمای سخت.
